در سال های اخیر استفاده از منابع تولید پراکنده به دلیل شرایط مناسب اقتصادی و مزایای بسیاری که می توانند ایجاد کنند مورد توجه بسیاری کشورها قرار گرفته است. از طرفی با توجه به اینکه امروزه با تجدیدساختار صنعت برق و نیز گسترش بازار رقابتی، مشترکین نسبت به قابلیت اطمینان تأمین برق مورد نیاز خود آگاه تر شده اند تولیدکنندگان هم به دنبال روش هایی برای افزایش قابلیت اطمینان برق تولیدی خود هستند که استفاده از منابع تولید پراکنده یکی از روش های مطمئن و اقتصادی برای این منظور می باشد. منبع تولید پراکنده ی نصب شده می تواند در مُدهای عملکرد مختلفی بهره برداری گردد. در سه دهه ی اخیر، مطالعات بسیاری در زمینه ی تأثیر تولید پراکنده بر قابلیت اطمینان سیستم های توزیع، نحوه ی انجام مطالعات قابلیت اطمینان با حضور منابع تولید پراکنده، تعیین مکان و ظرفیت بهینه ی تولید پراکنده به منظور بهبود قابلیت اطمینان و بررسی اثر عملکرد جزیره ای تولید پراکنده بر قابلیت اطمینان سیستم های توزیع انجام شده است. در این پروژه، با در نظر گرفتن سه شاخص قابلیت اطمینان (شاخص متوسط مدت زمان قطع برق سیستم، شاخص انرژی تأمین نشده ی مورد انتظار سیستم و شاخص هزینه ی مورد انتظار قطع برق مشترک)، سه مُد عملکرد حذف پیک، پشتیبان و جزیره ای ارادی برای تولید پراکنده و با استفاده از شبیه سازی مونت کارلو، سه الگوریتم برای تعیین مُد بهینه ی عملکرد منبع تولید پراکنده ارائه شده است. سه الگوریتم پیشنهاد شده با سه هدف کاهش مدت زمان قطع برق، کاهش میزان انرژی تأمین نشده و در نهایت کاهش هزینه ی قطع برق مشترکین به منظور کاهش کل هزینه ی بهره برداری سیستم ارائه شده اند. همچنین یک مدل مارکوف 7 حالته ی جدید با در نظر گرفتن سه مُد عملکرد مذکور برای dg ارائه شده است. الگوریتم های پیشنهادی روی یک شبکه ی نمونه پیاده سازی شده اند. از نتایج بدست آمده مشخص می شود که با استفاده از الگوریتم های ارائه شده در این پروژه، شرکت های توزیع مالک منبع تولید پراکنده می توانند در طول سال، مُد بهینه ی عملکرد منبع خود را طوری تعیین کنند که بسته به هدف مورد نظر، قابلیت اطمینان مشترکین در حد امکان به بهترین شکل تأمین شود. همچنین از نتایج پیداست که امکان بهره برداری از dg در مُد جزیره ای ارادی، که در این پروژه علاوه بر دو مُد عملکرد دیگر در نظر گرفته شده است، باعث بهبود نتایج خواهد شد.

سندرم تخمدان پلی کیستیک سندرمی با اختلالات اندوکرینی، متابولیکی و ژنتیکی پیچیده است که باعدم تخمک گذاری مزمن، تخمدان های پلی کیستیک وتظاهرات بیوشیمیایی وکلینیکی هیپرآندروژنیسم مشخص می شود. برای القای تخمک گذاری در بیماران سندرم تخمدان پلی کیستیک ازهورمون های گنادوتروپین استفاده می شود بیمارانpco به گنادوتروپین ها بسیار حساس هستند ودر معرض خطر سندرم تخمدان های تحریک شده قرارمی گیرند. در هنگام تخمک گذاری میزان فشار مایع داخل فولیکولی وبه عبارتی فشاری که توده سلول های کومولوس و تخمک را تحت تأثیر قرار می دهد برابر 20 – 15 میلی متر جیوه است. فشار هیدروستاتیک بالای غیرکشنده کیفیت گامتها وجنین ،توانایی لقاحی،شایستگی تکوینی را بهبود می دهد. در این مطالعه اثر فشار هیدروستاتیک بر بلوغ فولیکول های پره آنترال بدست آمده از تخمدان پلی کیستیک را در مدل موش بررسی کردیم. برای القا سندرم تخمدان پلی کیستیک در موشهای12 تا 14روزه نژاد nmri از تزریق روزانه تستوسترون انانتات (ا میلی گرم به ازای هر 100گرم وزن بدن) به مدت 2و 4 هفته (در هر گروه آزمایش )استفاده کردیم. به گروه کنترل، ماده بی اثر تزریق شد. برخی تخمدان ها فیکس شده وبعدها برای مطالعات بافت شناسی استفاده شدند. فولیکول های پره آنترال از هردو گروه به مدت 12روزکشت داده شدند. قطر فولیکول وتخمک طی دوره کشت در روزهای 1،12،9،6،3اندازه گیری شد. در روز 12 کشت، فولیکول های با کیفیت بالا جهت بلوغ تخمک در محیط کشت رشد یافتند. فولیکول ها از هردو گروه به دو تیمار تقسیم شدند تیماری که درمعرض 20میلیمترجیوه فشار هیدروستاتیک به مدت 30دقیقه قرارگرفتند (تیمارi )،تیماری که تحت فشار قرار نگرفتند (تیمارii). در 24و48ساعت پس از کشت از نظر بلوغ تخمک بررسی شد. نتایج نشان داد که تستوسترون انانتات به طور معنی داری درصد فولیکول های پره آنترال وکیستیک را افزایش ودرصد فولیکول های آنترال را به ویژه در هفته چهارم کاهش می دهد(05/0>p). در طی 12روز دوره کشت قطر فولیکول وتخمک در هردو گروه افزایش یافت واختلاف معنی داری درقطر فولیکول وتخمک هردو گروه دیده نشد. درصد بلوغ تخمک در هر دو گروه آزمایش وکنترل در تیمار iنسبت به تیمارii به طور معنی داری افزایش یافت(05/0>p). این نتایج نشان می دهد که فشار هیدروستاتیک اثر مثبتی برروی بلوغ تخمک های جدا شده از تخمدان پلی کیستیک دارد.