رسوب شناسی واحدهای ائوسن زیرین در شمال غربی نیشابور واقع در زون بینالود به منظور شناخت و تعیین محیط رسوبگذاری این واحدها در زمان تشکیل در شرایطی انجام شد که این واحد زمین شناسی در نواحی شمال شرق ایران، در بخش جنوبی به گسل میامی یا شاهرود و در حد شمالی به گسل سمنان محدود می شود. گسترش واقعی این زون بین نواحی سبزوار و نیشابور تا مشهد است. پس از بررسی های صحرایی دو برش با بهترین رخنمون تعیین و ضخامت این رسوبات در محل دو روستای مجاور (تاقان و دامنجان)، در حدود 150متر تایید شد. در بررسی های بعدی با توجه به نوع رسوبات، رخساره ها و شواهد صحرایی مشخص شد که این رسوبات در محیطی رودخانه ای (قاره ای) و دور از دریا در زمان تشکیل قرار داشته اند. این رسوبات اغلب از نوع کنگلومرا، ماسه سنگی و سیلت استونی و غیره می باشند. سنگ های رسوبی منبع مهمی از اطلاعات در رابطه با شرایط گذشته و ترکیب آنها در طی تکامل وضعیت تکتونیکی و برخاستگاه بدست می دهد. بسیاری از فاکتورهای موثر در ترکیب رسوبات، بعنوان مثال شامل ترکیب سنگ منشا، هوازدگی شیمیایی، آب و هوا، حمل و نقل، و دیاژنز می شوند. تغییر در ترکیب رسوبات در طی زمان، به کمک ویژگی های ژئوشیمیایی رسوبات می تواند به فهم تاریخچه رسوبگذاری کمک شایانی کند. ویژگی های ژئوشیمیایی سنگ های رسوبی آواری برای تعیین محیط رسوبگذاری و برخاستگاه آنها بسیار کاربردی می باشد. در این مطالعه به بررسی خصوصیات ژئوشیمیایی رسوبات در مناطق مورد مطالعه به منظور برقراری ارتباط و در جهت تایید فعالیت های رسوب شناسی پرداخته شده است.