ادامه حیات یک اثر معماری ،مادامی است که رفتارهای اجتماعی انسان به واسطه آن واقع می شود. در حقیقت سناریوی زمان در معماری از آن جهت دارای معناست که داستان زندگی اثر با اتمام ساخت ، آغاز می شود . با گذر زمان و به واسطه وجود بنا ، دادوستدهای اطلاعاتی میان مخاطبین به طرق گوناگون شکل می گیرد. ارتباط میان مخاطبین درون محیط تبدیل به داشته های اطلاعاتی و گاه خاطرات احساسی می شود . خصوصیات اثر معماری ، چگونگی این روابط را تعیین می کند . می توان اینچنین نتیجه گرفت که برای طراحی یک اثر پویا و دارای حیات مطلوب نیازمند بررسی و کاوش در مورد چگونگی رفتارهای اجتماعی درون بنا هستیم . این مطلب در بناهای عمومی با مقیاس کلان (نظیر مجتمع های نمایشگاهی) بسیار حیاتی است . در جستجوی پیش رو سعی شده پس از تکمیل داده های مورد نیاز و بررسی آنها به بازنمایی و مدلسازی رفتار عابرین درون فضا در حین طراحی ارج نهاده شود . نبود منابع و مراجع فارسی و در انحصار داشتن تکنولوژی بازنمایی توسط کمپانی های بین المللی خاص ، جستار را دشوار ساخت. با این وجود مباحث تئوری چگونگی دخیل نمودن رفتارهای اجتماعی در فرایند طراحی مورد کاوش قرار گرفته است و در روند طراحی مجتمع نمایشگاهی شیراز در حد توان از آنها بهره گرفته ایم.