اگرچه بسیاری از محققان و اموزگاران آموزش زبان انگلیسی در این حقیقت توافق دارند که اشتباه در زمان یادگیری یک زبان خارجی غیر قابل اجتناب است، دیدگاه های موجود درباره برطرف کردن غلط ها به طور برجسته ای متفاوت می باشند.علی رغم این چنین تضادهایی،بیشتر،اگر چه نه همه آنها،آموزگاران ایرانی زبان انگلیسی هنوز از تصحیح غلط در کلاس مهارت نوشتار به عنوان یک روش اموزشی استفاده می کنند.اگر چه این روش یک روش رایج می باشد،مقدار قابل توجهی از زمان و انرژی دانش اموزان و آموزگاران را می گیرد.بنابرابن نگاهی مجدد بر تاثیرات این روش در مهارت نوشتاری دانش آموران از نظر صحت ممکن است این موضوع را روشن کند که آیا منابع محدود در دسترس اموزگاران زبان انگلیسی و دانش اموزان به طور مناسب تخصیص داده شده است.این تحقیق تلاش دارد یک جنبه از رویه تصحیح غلط در ایران را بررسی نماید که عبارت است از انتخاب غلط برای تصحیح و تاثیر آن بر پیدایش غلط در نوشته‏ های دانش آموزان. مشارکت کنند گان دو کلاس از سطح متوسط یک موسسه آموزش زبان انگلیسی در تهران بودند.هر دانش اموز می بایست یک نوشته به عنوان پیش آزمون می نوشت.سه غلط اول با بیشترین فراوانی برای تصحیح غلط در گروه تجربه انتخاب گردید.تعداد کل غلط های گرامری در نوشته آخر بعد روش تصحیح به عنوان نمره نهایی در نظر گرفته شد.با استفاده از آزمون t-test مشاهده گردید که تصحیح غلط چه به طور جامع چه به صورت انتخابی هیچ تفات اشکاری در بهبود نوشته فراگیران تا مادامی که تعداد آنها مدنظر باشد ایجاد نمی‏کند.

اسپرین مچ پا یکی از رایج ترین آسیب ها در ورزشکاران می باشد، به خصوص ورزش هایی از جمله والیبال، بسکتبال و فوتبال که در آن شرکت کنندگان پرش ها و فرودهای مکرر روی یک پا دارند و یا در معرض حرکات برشی سریع قرار می گیرند. شیوع این آسیب، در میان تمام آسیب های ورزشی حدود 25% تخمین زده شده است. از بین تمام رشته های ورزشی، والیبال، حدود 54% به نسبت، شیوع بالاتری از این آسیب را به همراه دارد. تحقیقات نشان داده که میزان بروز مجدد این آسیب به بیش از 70% می رسد. بروز اسپرین های مچ پا به صورت مکرر و پایداری علائم بعد از آسیب دیدگی منجر به بی ثباتی مزمن مچ پا می گردد. بروز بی ثباتی مزمن مچ پا ممکن است فرد ورزشکار را مدتها و یا حتی برای همیشه تمرین و مسابقه دور بماند، در نتیجه لازم به نظر می رسید تلاش هایی برای کاهش و پیشگیری از آسیب اسپرین مچ پا در ورزشکاران والیبالیست صورت گیرد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر دو نوع تیپ کنزیو و ریجید بر ثبات و عملکرد والیبالیست های مرد نخبه با اسپرین مزمن مچ پا می باشد. 15 والیبالیست مرد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا با میانگین قد 18/5 ± 188، وزن 32/7 ± 42/81 و توده بدنی برابر با 06/2 ± 5/22، در این مطالعه شرکت داشتند. آزمودنی ها در یک گروه قرار گرفتند و در سه حالت بدون تیپ، تیپ کنزیو و تیپ ریجید، تست های تعادل پویا و آزمون های عملکردی را انجام دادند. برای ارزیابی تعادل پویا از پرش و فرود بر روی صفحه نیرو استفاده شد و از تست های پرش عمودی و پرش با یک پا از روی مانع جهت ارزیابی عملکرد آزمودنی ها استفاده گردید. برای بررسی تاثیر تیپ کنزیو و ریجید از آزمون ارزیابی مکرراستفاده شد و سطح معناداری 05/0p ? در نظر گرفته شد.نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری حاکی از اثر بخشی تیپینگ مچ پا بر ثبات و عملکرد والیبالیست های مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا بود. ضمنا بین تاثیر دو نوع تیپ بر عملکرد آزمودنی ها تفاوت معناداری وجود دارد. اما بین نوع تیپ در ثبات و پایداری آزمودنی ها تفاوت معناداری وجود نداشت.نتایج به دست آمده از تحقیق بیان کننده آن است که جهت بهبود تعادل و عملکرد والیبالیست های با اسپرین مزمن مچ پا از روش تیپینگ استفاده شود. علاوه براین با توجه به اثر بخشی بیشتر تیپ کنزیو نسبت به ریجید در بهبود عملکرد، کنزیوتیپ بیشتر برای این افراد توصیه می شود.