دانش آموزان مقطع راهنمایی مدارس شهر تهران چه تصور و پنداشتی از مفهوم خوشبختی و رفاه دارند؟ و این تصور از چه عواملی متاثر است؟ این پرسش اساسی پژوهش حاضر است که به عنوان پایان نامه تحصیلی در مقطع کارشناسی ارشد در رشته برنامه ریزی رفاه اجتماعی انجام شده است. روش این پژوهش پیمایشی است وداده ها با نمونه گیری از 412 نفر از دانش آموزان چهار مدرسه راهنمایی دولتی دخترانه و پسرانه در مناطق سه و هیجده شهر تهران گردآوری شده است. گزارش این پژوهش سه بخش اصلی دارد. در بخش اول چارچوب مفهومی و نظری موضوع توضیح داده شده است. تقریبا همه مکاتب جامعه شناسی بر این باورند که ساختارهای اجتماعی و شرایط محیط انتخاب های افراد را محدود می کنند. بر این اساس، به بررسی نگرش کودکان راهنمایی نسبت به خوشبختی و رفاه و بررسی تاثیر برخی عوامل محیطی که عبارتند از پایگاه اقتصادی- اجتماعی کودکان، جنسیت کودکان و جهان ارتباطی آنها یا میزان رابطه با وسایل ارتباط جمعی پرداخته ایم. بخش دوم به توصیف یافته ها می پردازد. بر اساس این یافته ها دانش آموزان درک نسبتاً درستی از مفاهیم رفاه و خوشبختی، عناصر تشکیل دهنده آن ها و تفاوت بین این دو مفهوم دارند. سه گرایش عمده فردگرایی، آرمانخواهی و جامعه گرایی در تعریف دانش آموزان از مفهوم رفاه، انسان، خانواده و جامعه مرفه و نیزدر تعریف مفهوم خوشبختی، انسان،خانواده و جامعه خوشبخت دیده می شود. تفسیر و تحلیل یافته ها نیز در بخش سوم بررسی شده است. یافته های استنباطی نشان می دهد که بین نگرش کودکان نسبت به خوشبختی و رفاه اجتماعی و متغیرهای مستقل در نظر گرفته شده رابطه معنی دار وجود دارد. این متغیرها 8% واریانس متغیر وابسته را تبیین می کنند.