بدون تردید میسر شدن پیشرفت در هر یک از زمینه های توسعه مستلزم حضور آحاد مردم در روند توسعه است . رسالت این امر بر عهده مدیریت روستایی است . پس از انقلاب ، مدیریت جدید روستایی تحت عنوان شوراهای اسلامی و دهیار کنترل نظم و توسعه در روستاها را بر مبنای قدرت مشارکت مردمی مطرح کرده است اما شواهد حاکی از آن است که: مدیریت جدید در جلب مشارکت مردم و در نتیجه تحقق توسعه درونزا در روستاها ناکام بوده است . بنابراین در این پژوهش سعی شده است تا عدم توفیق مدیریت روستایی در جلب مشارکت و متعاقب آن توسعه درونزای روستاها ، در قالب مفهوم سرمایه اجتماعی مورد بررسی قرار گیرد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که آنچه می تواند راه حل این معضل باشد ، پیوند دادن نهاد مدیریت روستایی با ساختار رسمی جامعه(مردم) و سازمانهای متولی توسعه روستایی از طریق افزایش سرمایه اجتماعی و توانمندسازی آنها می باشد. به منظور دستیابی به نتایج فوق که در پژوهشی با عنوان بررسی نقش مدیریت روستایی در توسعه درونزای روستاها مورد مطالعه قرار گرفت ؛ نخست جهت مطالعه ادبیات موضوع از روش کتابخانه ای استفاده شده است و سپس به منظور آزمون فرضیات تحقیق به مطالعه میدانی در 9 روستای نمونه دهستان اترک شهرستان مانه و سملقان پرداخته شده است . حجم نمونه پژوهش 231 سرپرست خانوار مرد ساکن در روستاهای نمونه و کلیه شوراها و دهیاران این روستاها بوده است . یافته های مطالعه بر اساس نتایج به دست آمده از آزمون رگرسیون دو متغیره نشان می دهد که شدت تأثیر متغیر عملکرد مدیریت روستایی بر سرمایه اجتماعی روستا 462/0 است که بیانگر تأثیر متوسط و مثبت عملکرد مدیریت روستایی بر سرمایه اجتماعی روستا می باشد. عوامل اقتصادی بیشترین تأثیر را در میزان شکل گیری سرمایه اجتماعی داشته است، به طوری که به تنهایی 54 درصد از تغییرات سرمایه اجتماعی را تبیین می کند.