سینما در ایران پس از انقلاب، با فراز و نشیب های تاریخی بسیاری روبرو بوده است . در گذر از این مراحل تاریخی، همواره نسبت میان میدان قدرت و میدان سینما به عنوان یکی از مسائل کلیدی خودنمایی کرده است. تحقیق حاضر با هدف بررسی خودمختاری ( استقلال) و مشروعیت سازی میدان سینما در ایران پس از انقلاب، از نظریه میدان های پی یر بوردیو بهره جسته است. از این رو، با بهره گیری از روش ساختار گرایی تکوینی و تکنیک های تحلیل اسنادی و تحلیل گفتمان ( لاکلا و موفه) مطالعه روند های تاریخی سینما بر اساس قوانین رسمی، آیین نامه ها، بخش نامه ها، آمارهای سالیانه و مصاحبه ها و دیگر اسناد تاریخی، نسبت میان میدان قدرت و قطب های سینمایی تحلیل شده است. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که همولوژی ساختاری میان میدان قدرت و میدان سینما بسیار چشمگیر می باشد. سینمای ایران به سبب شرایط پس از انقلاب تا سال 1362، فاقد توانایی زایش قطب های جدید سینمایی بوده است. از این رو، علیرغم وجود تنازعات در درون میدان، قطب جدیدی به ساختار میدان سینما افزوده نشده است. پس از برقراری ثبات نسبی در میان قدرت، در میدان سینما نیز قطب های جدیدی متولد شده اند. در مجموع، در این سال ها ( 1362-1390)، قطب مستقل روشنفکران عرفی، قطب وابسته فیلمسازان اسلام گرا، قطب وابسته روشنفکران مسلمان، قطب وابسته سینمای عامه پسند و نبر قطب نسل جدید فیلمسازان به عنوان قطب های مختلف میدان سینمای ایران شناسایی شده اند. برای بررسی مشروعیت بخشی در میدان سینما نیز دو ابزار جشنواره ها و منتقدان مورد بررسی قرار گرفته اند. بررسی جشنواره ها نشان می دهد که نمی توان از منظر واحدی به تحلیل این ابزار نشست اما تحلیل قطب های نقد در ایران نشان می دهد که سه قطب مستقل، وابسته تولید عام و وابسته تولید خاص در نقد قابل شناسایی هستند.

چکیده ندارد.