چکیده: یکی از راه های شناخت ادبیات یک سرزمین، نقد محتوایی آثار ادبی آن سرزمین است. در رساله ی حاضر به نقد سیاسی- اجتماعی نمایشنامه های فارسی با تکیه بر نمایشنامه های غلامحسین ساعدی پرداخته ایم. ساعدی از بزرگ ترین نمایشنامه نویسان ایرانی است که با وجود غلبه ی درونمایه های روانکاوانه در آثارش، کوشیده است این درونمایه ها را برای بیان مسائل سیاسی- اجتماعی زمان خود به کار گیرد و از این جهت آثارش بیشتر تم روان-شناختی- جامعه شناختی دارد. این رساله به جز مقدمه، پنج فصل را در بر می گیرد. در فصل اول پس از تعریف نمایش، مروری به تاریخچه ی آن در جهان و ایران داشته ایم. فصل دوم به معرفی پیشگامان و نامداران نمایشنامه نویسی ایرانی تا زمان غلامحسین ساعدی و تحلیل برخی از آثار معروف آنان اختصاص یافته است. در فصل سوم با مروری بر زندگی، سبک نمایشنامه نویسی و ... نمایشنامه های غلامحسین ساعدی سعی بر آن بوده است تا مهم ترین رگه های سیاسی- اجتماعی این نمایشنامه ها شناخته شود. فصل چهارم طبقه بندی درونمایه ای سیاسی- اجتماعی نمایشنامه های غلامحسین ساعدی را شامل است. سرانجام در فصل پنجم با عنوان نتیجه گیری، یافته های تحقیق را به اجمال آورده ایم. کلمات کلیدی: نمایش، نمایشنامه نویسی، ادبیات مشروطه، رویکرد سیاسی- اجتماعی، غلامحسین ساعدی