هدف پژوهش حاضر مقایسه راهبردهای کنترل فکر، ارزیابی شناختی و بازداری پاسخ در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد ، ptsd و افراد بهنجار بود. پژوهش حاضر از نوع مورد- شاهدی می باشد. نمونه ی پژوهش شامل 40 بیمار مبتلا به اختلال استرس حاد و 40 بیمار مبتلا به ptsd و 40 فرد بهنجار مراجعه کننده به مراکز بالینی و پزشکی قانونی استان های مازندران و تهران است که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند. برای جمع آوری داده ها، مصاحبه تشخیصی جامع بین المللی، پرسشنامه ی شناخت های پس از سانحه، پرسشنامه ی راهبردهای کنترل فکر، آزمون استروپ و پرسشنامه ی ضربه ی رویداد مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چند متغیری (manova) ، آزمون تعقیبی lsd و تحلیل رگرسیون چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان می دهد که ارز ابی شناختی مختل و استفاده از راهبردهای کنترل فکر ناکارآمد و بازداری پاسخ در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد و ptsd به طور معناداری بیشتر از افراد بهنجار است. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان می دهد ارزیابی شناختی، راهبردهای کنترل فکر و بازداری پاسخ 38 درصد از واریانس علائم را در بیماران مبتلا به ptsd تبیین می کند. در حالی که ارزیابی شناختی، راهبردهای کنترل فکر و بازداری پاسخ 33 درصد از واریانس علائم را در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد تبیین می کند. نتایج پیشنهاد می کند که راهبردهای کنترل فکر، ارزیابی شناختی و بازداری پاسخ با علائم ptsd و اختلال استرس حاد مرتبط است. همچنین این نتایج تلویحات مهمی در زمینه ی آسیب شناسی و درمان ptsd و اختلال استرس حاد دارد.