تعادل یکی از اجزای کلیدی مهارت های حرکتی برای حفظ پاسچر و اجرای مهارت های ورزشی پیچیده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تعادل ایستا و پویا در میان ورزشکاران رشته های مختلف ورزشی (ژیمناستیک، فوتبال، بسکتبال و شنا ) و افراد غیرورزشکار، همچنین مقایسه تعادل ایستا و پویا پای برتر و غیربرتر آنها می باشد. در این پژوهش 40 زن ورزشکار (10ژیمناست با میانگین سن 31/0±50/14 سال، قد 75/7±20/155 سانتیمتر، وزن 91/3±70/49 کیلوگرم، 10 فوتبالیست با میانگین سن 47/1±80/22 سال، قد 12/5±60/160 سانتیمتر، وزن 87/4±95/52 کیلوگرم،10 بسکتبالیست با میانگین سن 07/1±60/21 سال، قد 75/6±5/165 سانتیمتر، وزن 27/6±43/57 کیلوگرم و 10 شناگر با میانگین سن 63/1±3/23 سال، قد 46/5±5/163 سانتیمتر، وزن 42/4±50/55 کیلوگرم) با 5 سال سابقه ورزشی و 10 زن غیرورزشکار ( با میانگین سن 94/0±7/23 سال، قد 27/3±4/161 سانتیمتر، وزن 54/3±6/54 کیلوگرم) شرکت کردند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون های بس و ستاره استفاده شد. تحلیل داده ها نشان داد در آزمون تعادل ایستا میزان خطا بطور معنی داری در ژیمناست ها نسبت به افراد غیرورزشکار و شناگران و در فوتبالیست ها نسبت به شناگران کمتر است و در آزمون تعادل پویا میزان طول رسش بطور معنی داری در ژیمناست ها نسبت به افراد غیرورزشکار و بسکتبالیست ها و در فوتبالیست ها نسبت به افراد غیرورزشکار بیشتر است )05/0(p?. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن بود که شناگران نمرات تعادل ایستا کمتر و بسکتبالیست-ها نمرات تعادل پویا کمتری در مقایسه با سه گروه ورزشی دیگر داشتند و از آنجایی که کاهش تعادل ممکن است یک عامل پیش بین قوی برای اسپرین های مچ پا در آینده باشد، بنابراین بنظر می رسد مربیان و اتلتیک ترینرها باید تمرینات تعادلی بیشتری برای بسکتبالیست ها و شناگران در مقایسه با ژیمناست ها و فوتبالیست ها تجویز کنند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد اختلاف معنی داری بین تعادل پای برتر و غیربرتر در هیچ یک از گروه ها وجود ندارد. که این نتیجه ممکن است برای پزشکانی که بطور متداول از آزمون های تعادلی ایستادن روی یک پا برای ارزیابی فرایندهای توان بخشی ورزشکاران آسیب دیده استفاده می کنند، سودمند باشد. همچنین نتایج نشان داد ارتباط منفی و معنی داری بین طول پا و تعادل پویا وجود دارد.