تکنولوژی زراعی به عنوان یک عامل حیاتی جهت افزایش تولیدات کشاورزی، افزایش درآمد روستاییان، افزایش بهره وری با توجه به منابع و امکانات محدود و خود کفایی معرفی شده است. این مطالعه به مقایسه ی دو گروه از روستاهای پذیرنده و غیر پذیرنده تکنولوژی نوین زراعی در شهرستان هرسین پرداخته است. تحقیق حاضر کیفی و از لحاظ هدف کاربردی- توسعه ای و به روش مطالعه، قوم نگاری بوده است. در این تحقیق، روستاهای سرانجیرک و کماسی سفلی از دهستان های حومه و چشمه کبود(بخش مرکزی)، قلعه محمدعلی و نادرآباد از دهستان های شیرز و چمچمال(بخش بیستون) به عنوان پذیرنده و روستاهای چقاسعید و چشمه کبود از دهستان های حومه و چشمه کبود(بخش مرکزی)، چهر و حیدرآباد از دهستان های شیرز و چمچمال(بخش بیستون) به عنوان روستاهای غیرپذیرنده مورد مطالعه قرار گرفتند. جامعه ی مورد مطالعه، افراد کلیدی روستاهای مذکور بودند که این افراد به روش گلوله برفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات؛ مشاهده(مستقیم و مشارکتی)، مصاحبه (انفرادی، نیمه ساختارمند و گروهی) و مطالعه اسناد و مدارک دست دوم اطلاعاتی بود. روایی و پایایی اطلاعات از طریق مصاحبه با گروه های مختلف تحقیق، مورد تأیید قرار گرفت و از روش مثلث سازی استفاده گردید. یافته های حاصل نشان دادکه عوامل فردی، اجتماعی، اقتصادی، محیطی، آموزشی- ارتباطی، فنی و سازمانی بر پذیرنده و غیرپذیرنده بودن کشاورزان تأثیر گذار است. همچنین عامل مسافت رابطه ی معکوسی با پذیرنده و غیر پذیرنده بودن کشاورزان داشت، بنابراین پیشنهاد گردید؛ مسئولین و کارشناسان، این روستاها را نیز مهد کانون توجهات خود جهت اجرای طرح ها و برنامه ها قرار دهند.