در این پایان نامه، روی سه مساله زمان بندی ماشین های موازی نامرتبط به منظور کمینه سازی مجموع هزینه های زودرسی و دیرکرد متمرکز می شویم. مدل پلاتو و ریوس - سولیس برای فرمول بندی این سه مساله به عنوان برنامه ریزی درجه دوم( نامحدب) دودویی تحت قیود خطی را بررسی می کنیم. ابتدا چند نقص این مدل و سپس چند پیشنهاد برای اصلاح این نقص ها را بیان می کنیم. سپس روش اسکوتلا و dpm را برای محدب سازی دو نوع از سه مساله به کار می بریم. در ادامه، روشی را که می تواند هر سه مساله را محدب سازی کند(qcr)، تشریح می کنیم. در این راه، نواقص روند به کارگیری روش محدب سازی (qcr) توسط پلاتو و ریوس-سولیس، را بیان و اصلاح می کنیم. هم چنین، چگونگی بدست آوردن فرم مخروطی سه مساله را به منظور ارایه این مساله به رهیافت(روش)های نقطه درونی، و در نتیجه بدست آوردن پارامترهای مورد نیاز روش (qcr) بررسی می کنیم. در نهایت، مساله های محدب شده و فرم مخروطی هر سه مساله به ترتیب توسط روش های شاخه و کران و رهیافت های نقطه درونی حل و نتایج عددی قبل و بعد از محدب سازی را مقایسه می کنیم.