هدف تحقیق حاضر شناخت میزان و عوامل موثر بر پرخاشگری دانش آموزان دبیرستان های پسرانه شهر مشهد است. روش تحقیق پیمایش و واحد تحلیل آن فرد است. نمـونه مـورد بررسی شامل 240 دانش آموز می باشد که با استفاده از شیوه نمونه گیری طبقه ای و خوشه ای چند مرحله ای به صورت تصادفی انتخاب شده اند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شده است. نتایج نشان داد میزان پرخاشگری لفظی دانش آموزان 43/5 درصد، پرخاشگری فیزیکی 30 درصد و شاخص پرخاشگری کل 26/7 درصد می باشد. رایج ترین شکل پرخاشگری لفظی دشنام دادن و پرخاشگری فیزیکی دست به یقه شدن است. 20 درصد دانش آموزان عنوان کرده اند که طی یک سال گذشته حداقل یکبار با استفاده از چاقو، زنجیر و یا چوب با کسی درگیر شده اند. همچنین 28/5 درصد گفته اند که طی یک سال گذشته حداقل یکبار در دعواهای گروهی شرکت کرده اند. متغیرهای دلبستگی به والدین، نظارت والدین و پایبندی به دستورات اخلاقی دارای همبستگی مستقیم و متغیرهای بدرفتاری والدین، نابهنجاری دوستان، قربانی خشونت شدن و تماشاگر خشونت بودن دارای همبستگی معکوس با پرخاشگری دانش آموز می باشند. نتایج آزمون رگرسیون چند گانه به روش گام به گام نشان داد متغیرهای قربانی خشونت شدن، تماشاگر خشونت بودن، نابهنجاری دوستان و پایبندی به دستورات اخلاقی در مجموع 43 درصد از تغییرات پرخاشگری دانش آموز را تبیین می کنند. همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد متغیرهای بدرفتاری والدین، تضاد والدین، نظارت والدین و پایگاه اجتماعی- اقتصادی به صورت غیر مستقیم بر پرخاشگری دانش آموز اثر می گذارند.