به دلیل اهمیت جنبش مثبت نگر در قرن حاضر و بر اساس مباحث و نظریه ها به بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری (امید و عاطفه)بر تغییر آثار سبک دلبستگی ناایمن پرداخته شده است.در این تحقیق از روش شبه آزمایشی با طرح پژوهشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده گردید.جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان دارای سبک دلبستگی ناایمن متاهل دانشگاه علامه طباطبایی که در سال تحصیلی 88-1387 در کلیه مقاطغ تحصیلی مشغول به تحصیل می باشند.از جامعه مورد نظر به روش نمونه گیری در دسترس،دانشجویان ساکن خوابگاه متاهلین علامه انتخاب شدند و پس از تعیین سبک دلبستگی آنها 52 نفر دارای سبک دلبستگی ناایمن بودند که 16 نفر(8 نفر در امید درمانی و 8 نفر در افزایش عاطفه) در گروه آزمایش و 8 نفر نیز در گروه کنترل جایگزین شدند.ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش،پرسشنامه تجارب شخصی در روابط صمیمانه ـفرم تجدیدنظرشدهecr-r))پرسشنامه عاطفه مثبت و منفی(panas)،پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ ،پرسشنامه امید اسنایدر)می باشد.نتایج پژوهش نشان می دهد که امید درمانی و افزایش عاطفه بر رضایت زناشویی که یکی از آثار سبک دلبستگی ناایمن می باشد،تاثیر می گذارداما امید درمانی بر تغییر سبک دلبستگی دانشجویان ناایمن تاثیری ندارد اما افزایش عاطفه بر تغییر سبک دلبستگی تاثیر میگذارد (p<0/01).