نگارگران مسلمان ایرانی از خلال زیبایی های این جهان به عالم ملکوت نظر داشته اند و هدفشان دستیابی به صور مثالی و درک حقایق ازلی بوده است. این باورها در تر سیم چهره ها در نگارگری سنتی ایران تأثیرگذار بوده است، از این رو بر خلاف نقاشی غرب، نگارگری ایران به ندرت در خدمت شمایل نگاری قرار گرفته است. با توجه به نکات مزبور چهره ها در نگارگری سنتی ایران در عین منحصر بفرد بودن، بر اساس الگوهای مشخصی ترسیم می شده اند. این روش ترسیم برخی از پژوهشگران را به قضاوت نادرست در این امر نشانده است و چهره ها را در نظر آنان مبدل به چهره هایی همسان و خشک کرده است. این درحالیست که چهره نگاری در نگارگری سنتی ایران، تحت تأثیر نظرات شخص سفارش دهنده و شرایط اجتماعی و فرهنگی اجتماع و فردیت هنرمند، متفاوت بوده است. این تحقیق به بررسی عوامل تأثیرگذار بر روند چهره نگاری در نگارگری سنتی ایران و ویژگی های چهره های ترسیم شده در ایران باستان و نگارگری دوره اسلامی تا اواخر دوره صفوی اختصاص یافته است. در این پژوهش، از روشهای تاریخی، توصیفی و مقایسه ای استفاده شده است.