پی فکنی مکتبی فلسفی است که با نقد خود گرایی و دیگر ستیزی سنت اندیشه ی فلسفی،که در تقابلات دو تایی متافیزیکی ظهور می یابد، در صدد بنیان نهادن اصول فلسفی متناسب با اصل دیگرپذیری و دمکراسی بر می آید. گام نخست برای چنین مقصودی پی فکنی خاستگاه این دیگر ستیزی،یعنی تفکر متافیزیکی است. تفکر متافیزیکی که دریدا از آن به متافیزیک حضور یاد می کند،عرصه ی پیدایش خودمحوری و قوم محوریِ راه یافته به سیاست است.دریدا با نقد درونی سنت متافیزیک درصدد نجات دیگری از خشونت های برخاسته از سیاست متافیزیکی بر می آید. در این راستا وی با نگاهی متفاوت به سیاست می نگرد و مقولاتی که در سنت سیاسی همچون یک دیگر به حاشیه رانده شده اند را به عنوان محورهای سیاست پی فکنانه طرح می کند. بدین ترتیب دوستی، مهمان نوازی و دمکراسی تبدیل به سه ضلعی می شوند که مثلث سیاست پی فکنانه را می سازد. اما برای به کار گیری این مفاهیم در سیاست پی فکنی، باید آنها را از سلطه ی متافیزیک رهانید.بدین ترتیب دریدا دوستی را از دوستی برادرانه ی متافیزیکی و دمکراسی را از دمکراسی متداول مجزا می کند.دوستی و دمکراسی همواره از تعین می گریزند و همانند یک قول رو به آینده مفتوح می مانند. چنین است که می توان از دوستی و دمکراسی آ-ینده سخن گفت. این آ-یندگی و باز بودن علاوه بر اینکه شرط اصلی اعتلای دمکراسی است، آنرا با خطر نابودی مواجه می کند؛ وضعیتی که دریدا از آن به خودکشی دمکراسی تعبیر می کند. کلمات کلیدی: دریدا،پی فکنی؛ سیاست؛متافیزیک؛ دیگری؛ دوستی؛ مهمان نوازی؛ دمکراسی؛ دمکراسی آ-ینده.