چکیده هدف از این تحقیق بررسی نظام واجی گویش لری بهبهانی و تأثیرات زبان فارسی بر آن در چارچوب نظریه ی خودواحد می باشد که مشتمل بر شش فصل است. نگارنده در راستای تحقق این هدف بر آن است تا فرایندهای واجی را در گویش لری بهبهانی مشخص نماید. این پژوهش داده مبنا که حاصل شم زبانی نگارنده وآوانویسی 15 ساعت مکالمه یضبط شده است، از طریق مصاحبه یآزاد با دو گروه سنی مذکر تعداد 30 نفرجوان تحصیلکرده (25-30) وتعداد 15 نفراز افراد مسن و بی سواد (50-70) گردآوری شده است. تحلیل تحقیق حاضر بر بحث پیرامون وجود یا عدم وجود تفاوت میان نظام همخوانی و واکه ای وساخت هجا در گویش لری بهبهانی و فارسی معیار، کارایی نظریه یخود واحد در توصیف فرایندهای واجی در گویش لری بهبهانی و تأثیرات زبان فارسی معیار بر این گویش استوار است؛تا با بررسی دقیق وعمیق هر یک از موارد فوق میزان روایی نظریه ی خودواحد در رابطه با فرایندهای واجی ارزیابی و مشخص گردد. در این حین تفاوتهای موجود میان نظام همخوانی و واکه ای وساخت هجا در گویش لری بهبهانی و فارسی معیار تعیین می گردد و با ارائه ی شواهد زبانی و استدلالهای لازم کارایی نظریه ی خودواحد در تحلیل فرایندهای واجی (همگونی، کاهش، ناهمگونی و تقویت) در این گویش در مقایسه با فارسی معیار اثبات خواهد شد. درباره ی تغییرات واجی صورت گرفته در میان دو نسل قدیم و جدید نگارنده به این استنتاج خواهد رسید که زبان فارسی معیار بر گویش نسل جدید تأثیرات فراوانی داشته است، چراکه فرایندهای واجی (همگونی، کاهش و تقویت) که در گویش نسل جدید رخ داده و کلمات به کار برده شده توسط گویشوران این نسل را به کلمات فارسی شبیه کرده، این تأثیر را مشخص می کند. در نهایت با توجه به تجزیه و تحلیل داده ها، کارایی نظریه ی خودواحد در رابطه با توصیف فرایند های واجی همگونی، کاهش وتقویت در گویش لری بهبهانی در مقایسه با فارسی معیار آشکار خواهد گردید.