حمل و نقل همواره یکی از بخش¬های کلیدی اقتصاد بوده است و ارائه مناسب خدمات حمل و نقل می¬تواند اسباب بهبود عملکرد اقتصادی کشورهای مختلف را فراهم آورد. مهمترین محدودیت بخش حمل و نقل فقدان زیرساخت مناسب است. از این رو معمولاً دولت¬ها بخش بزرگی از بودجه خود را صرف ساخت و نگهداری زیرساخت¬های حمل و نقل می¬کنند. تعیین اولویت¬های سرمایه¬گذاری در زیرساخت حمل و نقل می¬تواند اثربخشی مخارج دولت را افزایش دهد. از این رو در پژوهش حاضر سعی شده است تا یک مدل تعادل عمومی قابل محاسبه (cge) برای ارزیابی آثار سرمایه¬گذاری در زیرساخت حمل و نقل در مقیاس کشوری طراحی شود. بر خلاف مطالعات پیشین، در این مدل سعی شده است تا به طور همزمان اثر گسترش زیرساخت بر زمان سفر و همچنین بر کارآیی سرمایه¬های حمل و نقلی پوشش داده شود. سپس سعی شده است تا با استفاده از اطلاعات ماتریس حسابداری اجتماعی ایران، اثرات افزایش در حجم زیرساخت گونه-های مختلف حمل و نقل(شامل گونه¬های ریلی، هوایی، جاده¬ای و دریایی) در ایران ارزیابی شوند. نتایج شبیه سازی نشان می¬دهد که گسترش زیرساخت حمل و نقل ریلی در ایران می¬تواند نسبت به سایر گونه¬های حمل و نقل رشد اقتصادی و اشتغال بیشتری را ایجاد کند. از طرف دیگر گسترش زیرساخت حمل و نقل جاده¬ای بیشترین افزایش در رفاه خانوارهای ایرانی را نسبت به سایر شیوه¬های حمل و نقل ایجاد خواهد کرد.

در پژوهش حاضر سعی شده با استفاده از آمار و اطلاعات مربوط به دوره 1385-1338 رشد اقتصادی ایران توسط برخی از روش¬های متداول اقتصاد سنجی پیش¬بینی شود. با مقایسه عملکرد پیش¬بینی¬های درون نمونه¬ای برای افق¬های یک¬ساله، سه ساله و پنج ساله، اقدام به گزینش روش برتر در هر افق زمانی شده است و سپس رشد اقتصادی ایران برای دوره¬های متفاوت خارج از نمونه با روش¬های برتر، پیش¬بینی شده است. روش¬های مورد استفاده در این پژوهش در دو دسته روش¬های تک متغیره (شامل الگوریتم باکس جنکینز و مدل فضای حالت) و روش¬های چند متغیره(شامل مدل اتورگرسیو برداری و مدل تصحیح خطای برداری) دسته بندی شده¬اند. نتایج پژوهش حاکی از این است که روش¬های تک متغیره بطور کلی در پیش¬بینی رشد اقتصادی ایران بهتر عمل می¬کنند. نتایج همچنین مبین این است که پیش¬بینی با روش¬های چندمتغیره به دلیل حساسیت¬های موجود در این روش¬ها شامل گزینش متغیر¬های توضیحی، لحاظ خصلت مانایی سری¬های مورد نظر در مدل¬سازی و معیار مورد استفاده جهت تعیین تعداد وقفه بهینه، عملکردهای متفاوتی را نشان می¬دهند. با این حال روش¬های چند متغیره توانایی پیش¬بینی دقیقتر از روشهای تک متغیره را تنها در کوتاه مدت (در این تحقیق یک سال) دارا می¬باشند.