هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر مقادیر مختلف مصرف قند خوراکی(گلوکز) پس از یک فعالیت دایره ای مقاومتی بر روی agrp پلاسما می باشد. برای این منظور 24 کشتی گیر آزادکار جوان(سن,22/29±0/9 وزن 75/45±12/9 و شاخص توده بدنیbmi 26/23±2/60 ) به طور تصادفی انتخاب شدند که بطور تصادفی به 3 گروه ( 1 گرم قند به ازای هر کیلوگرم وزن بدن n=8 ، 2 گرم قند به ازای هر کیلوگرم وزن بدن n=8 و آب n=8 ) تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد یک فعالیت دایره ای مبتنی بر فنون کشتی ( wbtce )را اجرا کنند. نمونه گیری خونی در 3 مرحله، پیش از اجرای تمرین، بلافاصله پس از اجرای تمرین و 90 دقیقه پس از اجرای تمرین انجام شد. جهت اندازه-گیری agrp پلاسما، ازکیت تجاری elisa استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر و در صورت وجود اختلاف از آزمون تعقیبی lsd تجزیه وتحلیل شد و با اختلاف معناداری در سطح p<0/05 پذیرفته شد. تفاوت معنی داری در سطوح agrp و انسولین پلاسما هم در نقاط زمانی و هم بین گروه ها مشاهده گردید. این تغییرات در میزان gh پلاسما فقط در نقاط زمانی معنی دار بوده است. استفاده از تحلیل آماری نشان داد که گروه قند دارای سطوح agrp پایین تر و انسولین بالاتری و gh برابر نسبت به گروه آب بوده است. نتیجه تحقیق حاضر حاکی از آن است که فعالیت یک جلسه ای طراحی شده قادر به تحلیل انرژی و افزایش سطوح agrp پلاسمایی بوده است. همچنین نتایج نشان داد که مصرف قند خوراکی گلوکز با افزایش رهایش انسولین ناشی از قند توانسته ازدیاد سطوح agrp ناشی از فعالیت شدید را مهار نماید. بنابراین شاید بتوان گفت که اثر اشتها آوری پس از یک فعالیت شدیداز طریق agrp اعمال شده و بالارفت این پپتید برای بازسازی ذخایر از دست رفته انرژی ضروری می باشد.