این تحقیق بررسی سبک شناسانه 30 غزل از سعدی و فخرالدین عراقی می باشد که در سه سطح زبانی ، ادبی و فکری صورت گرفته است . داده ها به صورت آماری تهیه شده اند که نتایج حاصله در قسمت نتیجه گیری ثبت شده است . این روش به صورت دقیق در مقوله های ادبی بر محور چهار آرایه اصلی علم بیان ( تشبیه ، استعاره ، مجاز و کنایه ) متمرکز بوده است . در قسمت تشبیه بیشتر حول محور ساختمان آن ، در قسمت استعاره ، انواع استعاره و در قسمت کنایه ، مقوله صرفی کلمات کنایه اسم ، صفت و فعل ، همچنین نوع کنایات ( رمز ، تلویح و ایما ) لحاظ گردیده است . در سطح زبانی بر روی دو بحث لغوی و نحوی تمرکز داشته است که در بحث لغوی ، درصد لغات فارسی و عربی ، لغات بیگانه ، اسامی بسیط یا مرکب ، اسم معنی یا ذات و ... و در بحث نحوی کاربرد افعال از نظر ساده یا مرکب بودن ، از نظر زمان ، وجه ، بحث حروف ، قید ، صفت و ... که هر کدام از لحاظ جنس ، معنی و ... به صورت دقیق همراه با سنجش آماری ارائه گردیده است . سطح فکری هم شامل اندیشه های هر دو شاعر می باشد که به صورت کلی بیان گردیده است .