استفاده روزافزون از خودروهای تک سرنشین در شهرها باعث کندی تردد خودروها و به تبع آن افزایش آلودگی هوا و صدا، تصادفات، اتلاف انرژی و زمان، صدمات جسمی و روحی شده است. آرمان مدیریت شهر در زمینه حمل و نقل،رسیدن به حمل و نقل پایدار شهری و حذف این معضلات می باشد. تا اواخر دهه 70 میلادی راه حل معضل ترافیکی توسعه و بهبود زیرساخت های حمل و نقلی بود که به منظور تقویت سمت عرضه با هزینه های سنگین انجام می شد. پس از ناکارآمدی این راه حل، مدیریت تقاضای سفر به منظور تاثیرگذاری بر رفتار مسافرتی افراد معرفی گردید. این تحقیق به دنبال معرفی مدیریت تقاضای سفر و شناسایی سه خط مشی اصلی آن شامل خط مشی اقتصادی، قوانین و مقررات،کارایی سیستم حمل و نقل شهری بود. هدف تحقیق در مطالعات میدانی بررسی رابطه معیار اقتصادی مدیریت تقاضای سفر با میزان بکارگیری خودروی تک سرنشین در شهر تهران بود. نتایج تحقیق نشان داد که افزایش هزینه سفر باعث کاهش بکارگیری خودروی تک سرنشین در تهران خواهد شد، در این میان رفتار گروه های اجتماعی-اقتصادی مختلف در مواجهه با معیار اقتصادی مدیریت تقاضای سفر بررسی شد و همچنین مشخص شد که سفرهای کاری و غیرکاری از لحاظ تاثیرپذیری در مقابل معیار اقتصادی مدیریت تقاضای سفر تفاوتی ندارند. با وجود آنکه توسعه سیستم حمل و نقل عمومی با کیفیت و ارزان به عنوان یک معیار کششی برای رانندگان خودروهای تک سرنشین جذابیت داشت، نتایج تحقیق نشان داد که موفقیت مدیریت تقاضای سفر در گرو اعمال معیارهای کششی و فشاری به صورت هم زمان می باشد.