دو تن از ناقدان مشهور کشور مصر ، «عباس محمود العقاد» و «احمد زکی ابوشادی» هستند که از ویژگی های بارز و برجسته این دو، داشتن دو صفت برجسته ادبی یعنی شاعری و نقادی است. این دو ناقد و شاعر برجسته ، تقریباً در نیمه دوم قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم میلادی در اوج حوادث و وقایع سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و ادبی می زیستند. دو جریان ادبی و نقد بزرگ در این دوره پا به عرصه وجود گذاشت ، یکی مدرسه «الدیوان» با ریاست «عقاد» و دیگری جماعت «آپولو» با ریاست « ابوشادی» . هدف و رسالت این دو جریان ادبی و نقدی ، بنا به گفته بنیان گذارانشان مبارزه با تقلید ، تصنع و شورش علیه شاعران کلاسیک بود . بیشتر آرای ادبی ونقدی «عقاد» ، رنگ تأمّلی وتفکّری عمیق و ژرف دارد ، این مورد را یکی از علت های عدم فهم و درک آسان مفاهیم نوشته هایش به شمار آورده اند . بیشتر آثار ابوشادی رنگ وجدانی ، عاطفی و رمانتیک دارد و او را به عنوان یکی از پیشگامان مکتب رمانتیک به شمار می آورند. می توان گفت : آرای ابوشادی قطره ای در برابر دریای پهناور آرای عقاد است . ابوشادی بسیاری از آرای خود را از عقاد گرفته است. آرای هر دو ناقد و شاعر بر گرفته از دو منبع فرهنگی مشترک است : یکی ادبیات عربی قدیم و دیگری ادبیات غرب به ویژه ادبیات انگلیسی . فعالیت های هنری ابوشادی برخلاف عقاد بیشتر وعمیق تر است ، زیرا ابوشادی علاوه بر نقد و شعر ، در طبابت ، موسیقی و نقاشی برجسته بود . با این همه ، در قضیه نقد و آرای نقدی ، عقاد از ابوشادی جلوتر است.