اگر چه ترنجبین از زمان های دور به عنوان داروی ملین به کار می رفته است، با اینحال بر اساس متدولوژی علمی اطلاعات کافی در این رابطه در دسترس نمی باشد. جهت بررسی اثرات ملین و یا پروکینتیک احتمالی ترنجبین، رت ها در گروه های 7 تایی آزمون و شاهد محلول ترنجبین و آب مقطر را به ترتیب به عنوان دارو و دارونما توسط لوله معدی دریافت نمودند. تعداد، وزن و درصد آب مدفوع طی 24 ساعت پس از تجویز دارو بررسی شد. جهت بررسی زمان عبور محتویات گوارشی، به رت های گرسنه دارو و یا دارونما خورانده شد، همه رت ها محلول حاوی فنول قرمز و متیل سلولز را نیم ساعت پس از دریافت محلول ترنجبین دریافت نمودند؛ رت های آزمون و شاهد (n=) در فواصل زمانی 5/0، 1، 2 و 4 ساعت پس از خوراندن محلول فنول قرمز و متیل سلولزقربانی شدند، سپس میزان فنول قرمز در قسمت های مختلف دستگاه گوارش اندازه گیری شد؛ همچنین وزن قسمت های مختلف دستگاه گوارش محاسبه شد. برای بررسی تاثیر احتمالی دارو بر ترشحات روده ای و یا امکان نشت اسمزی مایعات به داخل لوله گوارشی، در رت های بیهوش، ژژنوم به قطعات مساوی تقسیم شد و به هر قطعه با ترتیبی تصادفی محلول ترنجبین، محلول لاکتولوز (کنترل مثبت) و یا دارونما (کنترل منفی) تزریق شد، حجم مایعات در هر قطعه پس از یک ساعت اندازه گیری شد. محلول ترنجبین به شکل معنی داری موجب افزایش تعداد مدفوع، درصد آب و وزن آن گردید. ولی تاثیری بر زمان عبور محتویات از روده نداشت .حجم محتویات در قطعاتی از ژژنوم که به آن ها محلول ترنجبین و یا لاکتولوز تزریق شده بود، در مقایسه با قطعاتی که دارونما دریافت کرده بودند به طور معنی داری بیشتر بود.