: هدف از این پژوهش، مقایسه تغییرات حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب و فشار خون در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز متعاقب یک پروتکل تمرینی بیشینه در سطح دریا و ارتفاع بود. به همین منظور، 10 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز با میانگین سنی 4/3 ± 6/25 سال و 58/6± 34/66 کیلوگرم وزن و همچنین 10 نفر از دانشجویان غیرورزشکار با میانگین سنی 4/3 ± 8/24 سال و 58/5± 34/69 کیلوگرم وزن به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنی ها پروتکل اصلاح شده استراند را در شهرستان اهواز با فشار هوای 760 میلی متر جیوه (سطح دریا) و شهرستان شهرکرد با فشار هوای 596 میلیمتر جیوه (ارتفاع) انجام دادند. حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق زمان مربوط به اجرای پروتکل برای هر فرد به دست آمد. فشار خون پیش و پس از اجرای پروتکل و حداکثر ضربان قلب پس از اجرای پروتکل ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری 05/0 > p بود. نتایج تحقیق نشان داد که حداکثر اکسیژن مصرفی گروه ها در ارتفاع کاهش معنی داری دارد. همچنین حداکثر ضربان قلب در هر دو گروه در ارتفاع افزایش معنی دار داشت اما ضربان قلب استراحت تغییر معنی داری به وجود نیامد. همچنین تغییرات فشار خون سیستولی و دیاستولی و میانگین در گروه ها معنی دار نبود. به طور کلی با توجه با نتایج بدست آمده می توان گفت که پاسخ های قلبی عروقی در ارتفاع به دلیل کاهش فشار سهمی اکسیژن تغییر پیدا می کند