چکیده: این پژوهش به منظور مطالعه ارتباط بین برخی از مداخله های زودهنگام با موفقیت تحصیلی دانش آموزان دارای آسیب شنوایی انجام گرفته و محقق در صدد بررسی این فرضیه ها بر آمده است که: بین موفقیت تحصیلی(به عنوان متغیر وابسته)و متغیر های سن تشخیص کم شنوایی، سن شروع استفاده از سمعک، سن شروع شرکت در برنامه های تربیت شنوایی و گفتاردرمانی و سن شروع آموزشهای والدین(به عنوان متغیر های مستقل)، رابطه وجود دارد پژوهش به صورت توصیفی و از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن را 90 نفر از دانش آموزان آسیب دیده شنوایی دوره ابتدایی ( 57 نفر پسرو 33 نفر دختر) تشکیل دادند که در 1386 در آموزشگاه های ویژه شهر اردبیل مشغول به تحصیل بوده اند. برای تعیین حجم - سال تحصیلی 87 نمونه با استفاده از جدول اچ. اس. بولا، تعداد 45 نفر پسر و 25 نفر دختر با رعایت تناسب جنسی از جامعه به صورت تصادفی انتخاب شده و مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده های لازم، از دو پرسشنامه محقق ساخته، یکی برای تکمیل توسط اولیای دانش آموزان ودیگری جهت تکمیل توسط شنوایی شناسان و همچنین با استناد به پرونده پزشکی و توانبخشی دانش آموزان استفاده گردید. جهت تعیین معیار موفقیت تحصیلی نیز میانگین معدل های نیمسال اول و دوم سال تحصیلی در نظر گرفته شد. فرضیه های و آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرارگرفتند، spss تحقیق با استفاده از نرم افزار نتایج تحقیق نشان داد که بین هریک از متغیرهای سن تشخیص کم شنوایی، سن شروع استفاده از وسایل کمک شنوایی(سمعک)، سن بهره گیری از برنامه های تربیت شنوایی و گفتار درمانی و همچنین سن شروع آموزشهای والدین با موفقیت تحصیلی دانش آموزان، ارتباط معنی دار( رابطه از نوع معکوس) وجود دارد. یعنی هرچه این مداخله ها در سنین پایین تری صورت بگیرد دانش آموزان از لحاظ تحصیلی عملکرد بهتری از خود نشان می دهند. در یافته های جانبی تحقیق نیز مشخص شد که بین متغیر های استفاده مداوم از سمعک، میزان حضور دانش آموزان در برنامه های تربیت شنوایی و گفتار درمانی، همکاری های والدین با تیم توانبخشی، تحصیلات والدین و وضعیت اقتصادی خانواده ها، در سنین قبل از دبستان، و موفقیت تحصیلی دانش آموزان در دوره ابتدایی رابطه وجود داشته و بین هر یک از آنها با موفقیت تحصیلی همبستگی مثبت معنی داری مشاهده می شود. همچنین این نتیجه گیری حاصل شد که متوسط سنین تردید، و تشخیص و مداخله کم شنوایی در جمعیت تحت مطالعه در حد قابل قبولی نبوده و هنوز با سنین مطرح شده از جانب کمیته مشترک شنوایی جهانی فاصله زیادی دارد.