کیفیت زندگی شهری مفهومی است که از دهه 1960 وارد ادبیات طراحی شهری کشورهای توسعه یافته گردید.جایی که مدیران و مسئولان شهری خود را و شهروندان را از بند کمیت ها تا حدی رها کردند،تا به مفهومی مهمتر یعنی کیفیت زندگی در شهرها بپردازند. کیفیت زندگی شهری همواره با وجود شاخصهایش مورد بررسی، پایش و اندازه گیری قرار گرفته است. شاخصهای کیفیت زندگی شهری به دو دسته شاخصهای عینی (واقعی) و شاخصهای ذهنی (روانی) تقسیم میشوند. شاخصهای عینی بر آمارهای واقعی و داده های ثانویه و شاخصهای ذهنی بر مسایل روانی و درک و تصور انسان متکی هستند.در این تحقیق با بررسی مطالعات و تجربیات جهانی در زمینه کیفیت زندگی شهری و شاخصهای آن، شاخصهای مختلف استخراج شده و با نظر تعداد محدودی از مدیران و متخصصان مدیریت شهری در تهران این شاخصها از لحاظ اهمیت مورد بررسی قرار گرفته اند. در مرحله بعدی با حذف شاخصهای دارای اهمیت پایین مابقی شاخصها اعم از شاخصهای ذهنی و شاخصهای عینی در قالب یک مدل، با استفاده از آمار و ارقام موجود و نیز توزیع پرسشنامه بین نمونه مناسبی از شهروندان منطقه 4 شهرداری تهران مورد سنجش قرار گرفت تا میزان رضایت آنان از شاخصهای کیفیت زندگی شهری و شاخص کلی کیفیت زندگی شهری و نیز میزان رضایت آنها از شهرداری منطقه ، مورد بررسی و اندازه گیری قرار گیرد. سنجش شاخصهای مدل این تحقیق نشان داد که میزان رضایت شهروندان در هیچ یک از 6 بعد اصلی مدل یعنی ، ابعاد اقتصادی، اجتماعی ، زیست محیطی ، حمل و نقل ، خدمات و زیرساختها و سیاسی و اداری حتی به حد متوسط نیز نرسیده است. بررسی 52 شاخص سنجش کیفیت زندگی شهری نیز نشان داد تنها در 10 شاخص میزان رضایت شهروندان بیشتر از حد متوسط است. میزان رضایت شهروندان از شهرداری منطقه نیز پایین تر از حد متوسط محاسبه گردید. ضمن اینکه در بین نواحی 9 گانه این منطقه تفاوت معنی داری در رضایت از شاخص کلی کیفیت زندگی شهری و شاخصهای اصلی 6 گانه آن وجود دارد و البته در تمامی این نواحی نیز سطح کیفیت زندگی شهری پایینتر از متوسط بوده است.در نهایت با توجه به قوانین و مقررات موجود در مورد شهرداری ها ، شاخصهایی که در حوزه وظایف قانونی شهرداری است استخراج گردید و با دیگر شاخصها از نظر میزان رضایت شهروندان مقایسه گردید .