حفاظت از محیط زیست یکی از مهمترین وظایف هر دولت و ارکان آن می باشد. چرا که هم منافع اقتصادی در سطح ملی را در برمی گیرد و هم حاکمیت سرزمینی دولتها را تحت الشعاع قرار می دهد. امروزه با توجه به پیوستن کشور جمهوری اسلامی ایران به گروه کشورهای دارای قدرت فناوری هسته ای، در بخش های مختلف کشور شاهد اقداماتی ارزنده در جهت بومی شدن سوخت هسته ای و احداث نیروگاه های هسته ای می باشیم. از سوی دیگر در صورت وقوع حادثه هسته ای، آلودگی ناشی از تشعشعات رادیواکتیو، هم برای کشوری که حادثه در آن اتفاق می افتد و هم برای سایر کشورهای همجوار اثری نابود کننده دارد. لذا حفاظت از محیط زیست نمی تواند مقید به مرزهای سیاسی باشد و قصور بعضی از دولتها در بی اثر کردن فعالیتهای حفاظتی سایر دولتها تاثیر فراوان دارد. بنابراین توجه به وضع قوانین و مقررات در این زمینه موضوع مهمی است که در صورت بی توجهی به آن چه بسا استفاده از انرژی هسته ای نه تنها مشکلات ناشی از سوخت های فسیلی را حل نمی کند، بلکه می تواند فجایع جبران ناپذیری در پی داشته باشد. تلاش این پایان نامه بررسی روند استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای و رویکرد جمهوری اسلامی ایران برای پیشگیری و مقابله با آلودگی های هسته ای است. نگارنده این پایان نامه نتیجه می گیرد که به منظور دستیابی به توسعه پایدار گرچه بهترین گزینه استفاده از انرژی هسته ای است، اما طبیعت خاص فعالیتهای هسته ای و ویژگی های منحصر به فرد حوادث هسته ای و آلودگی های ناشی از آن به گونه ای است که قواعد فعلی حقوق بین الملل نمی تواند پاسخگوی مسایل مربوط به آن باشد. بنابراین جهت پیشگیری از بروز آلودگی های هسته ای، ایجاد یک سیستم امنیتی قوی و کارآمدتر در سراسر جهان مورد نیاز است و امنیت زیست محیطی در جهان امروز بدون همکاری و هماهنگی در سطح بین المللی امکان پذیر نخواهد بود.