اثار ادبی فارسی متاثر از مفاهیم و مضامین دینی با محوریت خدا شناسی و توحید است و شایسته است که این موضوع در این اثار مورد تحقیق و بررسی همه جانبه قرار گیرد.در این تحقیق،سعی بر ان بوده که بازتاب حضور خدا در چهار اثر شاهنامه ،ویس و رامین،حدیقه و بوستان،در در ابعاد محتوایی،زبانی و ادبی بررسی شود. نتایج نشان می دهد که در بعد محتوایی با وجود مشترکات فراوان در باب اسماء و صفات الهی،چگونگی بهره گیری از انها،متاثر از عقاید کلامی ودیدگاههای مذهبی سرایندگان این اثار و مرتبط با محتوا ومضمون این اثارست.نمودهای زبانی سیمای خدا در این چهار اثر نیز نشان از اشتراکات فراوان دارد به طوری که در باب نام های خداوند به نام مشترک"خدا" با کاربدی وسیع در این اثار می رسیم.از دیگر نکات مشترک می توان به غالب بودن صفات فاعلی بر سایر انواع ان،جانشینی اکثر صفات به جای اسامی و بهره گیری موثر از ویژگی های موسیقیایی در جهت ارائه بهتر سیمای خدا اشاره کرد.نکته دیگر روند تدریجی کاهش استفاده از اسامی وصفات مرتبط با دین زردتشت وحضور و غلبه اسامی و صفات عربی برای خداوندست که ناشی از ورود تدریجی لغات عربی در فارسی و تاثیر رو به تزاید عقاید اسلامی در اثار ادبی فارسی است.برسی این اثار از بعد ادبی،نشان از بهره گیری از صنایع ادبی و عناصر بیانی در ارائه سیمای خداوند دارد،گرچه تحقیق و بررسی دقیق تر ،بی شک نتایج جالب توجهی در پی خواهد داشت.