یکی از عوامل مهمی که حفظ و توسعه کشاورزی اراضی فاریاب را در نواحی خشک محدود می سازد، کمبود آب است. در این راستا، می توان از مصرف آب های با کیفیت پایین یا زه آب ها برای رفع این تنگنا بهره گرفت .این تحقیق به صورت طرح کاملا" تصادفی با سه تکرار و سه سطح تیمار آبی (ec های 6، 8 و 10 دسی زیمنس بر متر)، سه سطح عمق خاک (15-0، 30-15 و 45-30 سانتیمتر) و سه سطح دوره آبیاری (1، 2 و 4 ماه) در لوله هایی به قطر 5/10 سانتیمتر و ارتفاع 50 سانتیمتر، در شرایط آزمایشگاهی اجرا شده است. بافت خاک مورد استفاده از نوع لوم شنی بوده است. با گذشت 1، 2 و 4 ماه از شروع آبیاری، خصوصیات هیدرولیکی خاک شامل ضریب هدایت هیدرولیکی اشباع، وزن مخصوص ظاهری، تخلخل کل، نگهداشت ویژه، تخلخل موثر، درصد رطوبت ظرفیت زراعی و درصد رطوبت نقطه پژمردگی دائم خاک در سه عمق 15-0، 30-15 و 45-30 سانتیمتری خاک اندازه گیری و محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل نتایج نشان می دهد که افزایش شوری آب باعث افزایش معنی دار در سطح احتمال 1 درصد (01/0>p) ضریب هدایت هیدرولیکی اشباع، رطوبت ظرفیت زراعی، رطوبت نقطه پژمردگی دائم و تخلخل موثر خاک و افزایش معنی دار (05/0>p) تخلخل کل خاک و کاهش معنی دار (01/0>p) وزن مخصوص ظاهری خاک می شود، اما افزایش نگهداشت ویژه خاک معنی دار (05/0p<) نبوده است. با افزایش مدت زمان آبیاری از 2 به 4 ماه، اثر شوری در بهبود خصوصیات هیدرولیکی خاک افزایش می یابد. همچنین مشخص شد که در عمق های پایین تر خاک، اثر شوری در بهبود خصوصیات هیدرولیکی خاک کاهش پیدا می کند.