خانواده به عنوان محوری ترین عامل در شکل گیری رفتارها و ویژگی های شخصیّتی فرزندان شناخته شده است. یکی از این ویژگی های مهمّ، دلبستگی است که به رابطه عاطفی و عمیقی اشاره دارد که با افراد خاص در زندگی خود برقرار می کنیم طوری که باعث می شود موقعی که با آن ها تعامل می کنیم، احساس نشاط و شعف کرده و به هنگام استرس از این که آن ها را در کنار خود داریم، احساس آرامش می کنیم. پژوهش حاضر با هدف شناسایی نقش شیوه های مختلف فرزندپروری (مقتدر، سهل گیر، استبدادی و بی توجّه) در سبک های مختلف دلبستگی (ایمن، اجتنابی و دوسوگرا) و انتقال بین نسلی متغیّرهای مذکور صورت پذیرفته است. گروه نمونت پژوهش حاضر 260 آزمودنی (140 دانش آموز پسر کلاس سوم راهنمایی مدارس نواحی دوگانه شهر قزوین همراه با 120 نفر از والدین شان) بودند که به صورت نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش، از پرسش نامه های شیوه های فرزندپروری شیفر و سبک های دلبستگی کولینز و رید به عنوان ابزارهای جمع آوری اطّلاعات استفاده شد. برای تحلیل داده ها، روش تحلیل واریانس یک طرفه، تحلیل رگرسیون، آزمون t برای گروه های مستقل، همبستگی پیرسون و مجذور خی استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که با توجّه به ادراک آزمودنی ها از شیوه فرزندپرروی والدین، تفاوت معناداری در زمینه سبک های دلبستگی بین آنان وجود دارد. همچنین شیوه های فرزندپروری، سبک های دلبستگی و جوّ خانوادگی نسل والدین پیش بینی کننده متغیّرهای مذکور در نسل فرزندان هستند.