در این پایان نامه،مختصری از مطالعات مربوط به ساخت جمله و گروه فعلی در زبان فارسی را مورد بررسی قرارمی دهیم. در بسیاری از این مطالعات گروه فعلی به عنوان یک سازه ی هسته پایانی معرفی شده که فعل را در جایگاه پایانی خود پس از مفعول صریح برمی گزیند.همچنین جایگاه مفعول صریح در این زبان بستگی به نوع سازه ی آن دارد.به عبارت دیگر ،اگر سازه از نوع مقوله ی گروهی باشد قبل از فعل و اگر از نوع جمله واره ی متممی باشد جایگاه بعد از فعل را اشغال می کند و این خود دلیلی است براین که گروه فعلی از یک پارامتر واحد برای جایگاه هسته برخوردار نیست و حاکمیت در این زبان جهت دار است. همچنین در این تحقیق رابطه ی نحوی سازه های درون گروه فعلی را نسبت به هسته ی این گروه (فعل)مورد بررسی قرار داده ایم.