یکی از موضوعات چالشی در میان دولت ها همواره اختلافات مرزی بوده که بعضاً منجر به جنگ های خونین بین کشورها شده است. با انعقاد معاهدات مرزی از شدت جنگ ها و منازعات کاسته شد. معاهدات مرزی مانند معاهده 1975 میان ایران و الجزایر در حفظ صلح و ثبات بین دولت ها نقش موثری داشته اما کشورهای نیز هستند که وجود این معاهدات را به ضرر خود دانسته و همواره بدنیال بی اعتبار کردن این معاهدات می باشند. کمیسیون حقوق بین الملل تا کنون در راستای تقویت معاهدات مرزی حرکت کرده است. در این رساله که با عنوان «بررسی معاهدات مرزی در پرتو دکترین نوین کمیسیون حقوق بین الملل با تاکید بر معاهده 1975 الجزیره» ارائه گردیده سعی شده که نظریه های که در کمیسیون حقوق بین الملل در زمان تنظیم و تدوین معاهده حقوق معاهدات وین در سال 1969 و معاهده حقوق جانشینی دولت ها بر معاهدات در سال 1978 در رابطه با مستثنی شدن معاهدات مرزی از تغییر بنیادین اوضاع و احوال و جانشینی دولت ها مطرح گردیده مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه به تاثیر نظریه های جدید مطروحه در کمیسیون حقوق بین الملل بر معاهدات مرزی پرداخته شده است. نظریه های جدید کمیسیون در قالب یک طرح پیشنهادی 18 ماده ای تحت عنوان «تاثیر مخاصمات مسلحانه بر معاهدات» به دولت ها ارائه شده است. در فصول پایانی پژوهش حاضر نیز پس از بررسی نظریه های جدید چنین نتیجه گرفته شده که نظریه های جدید مطروحه در کمیسیون حقوق بین الملل در صورتی که به صورت معاهده در آید منجر به تضعیف معاهدات مرزی خواهد شد. در این راستا پیشنهاد شده که باید در درجه اول بدون توجه به چگونگی تنظیم شکل سند طرح 18 ماده ای تلاش شود که معاهدات مرزی همچنان از تاثیر مخاصمات مسلحانه مستثنی شود. کمیسیون حقوق بین الملل از شروع بر معاهده 1975 بین ایران و عراق مورد بررسی قرار گرفته و چنین نتیجه گیری شد که نظریه های که طی دهه های 1960 و 1970 در کمیسیون مطرح گردید به تقویت این نوع معاهدات کمک کرده اما نظریه های جدید به تضعیف معاهداتی مانند 1975 خواهد انجامید.