نقد نو رهیافتی است به ادبیات که به ارتباط صورت و معنا در اثر ادبی و بررسی شکل و ساختار آن، از این منظر می پردازد و با طرح مسأل? وحدت نظام مند، به دنبال کشف عوامل ایجاد انسجام و هماهنگی در اثر ادبی است. در این پایان نامه بیست غزل از غزلهای حافظ، بر اساس نظری? نقد نو مورد تحلیل قرار گرفته است. فرضی? این تحقیق این است که نقد نو بستری است که به کمک آن می توان دشواریهای معنایی و ساختاری شعر حافظ را مرتفع کرد. در این پایان نامه با تکیه بر اصول نقد نو، میزان انسجام در غزلهای حافظ، در سه حوز? موضوع، لحن و ساختار مشخص شده است. استفاده از عناصر روایت در غزل و تکرار، از عناصر اصلی ایجاد انسجام در غزلهای حافظ هستند. برخورداری از شکل درونی نیز به ایجاد انسجام در غزل حافظ کمک کرده است. ابهام و آیرونی از عوامل ایجاد تنش در شعر حافظ هستند و باعث افزایش انسجام ساختاری شده اند. دیگر شگردهای زبانی که حافظ برای ایجاد هماهنگی در شعر از آنها بهره می گیرد عبارتند از: تناسب، تضاد، تلمیح و تشبیه. با بررسی انجام شده مشخص گردید که غزلهای حافظ دارای انسجام قوی در دو سطح معنایی و ساختاری هستند و در آنها به تناسب از صور خیال، لحن و موسیقی در ایجاد این انسجام استفاده شده است.