چکیده ندارد.

منطقه ای که در این پژوهش مورد نظر بوده است شامل بخشی از زون ساختاری ایران مرکزی می باشدکه بین دو زون گسلی انجیلو در شمال و ترود در جنوب واقع شده است. در این منطقه نهشته هایی با سن کامبرین تا کرتاسه رخنمون دارند. شواهد موجود از جمله دایک های آذرین و تعدادی گسل های امتدادلغز با مولفه عادی نشان دهنده رژیم دگرشکلی تراکششی پوسته در دوران پالئوزوئیک تا اواسط مزوزوئیک در منطقه می باشد، در حالیکه ساختارهایی ازجمله گسل های امتدادلغز با مولفه معکوس و چین خوردگی ها و راندگی ها که اختصاصاً در سنگ های کرتاسه به بعد دیده می شوند، حاکی از برقراری رژیم دگرشکلی ترافشارشی از کرتاسه به بعد در منطقه می باشد. همچنین وجود تراس های آبرفتی مرتفع در منطقه نشان دهنده تداوم دگرشکلی مزبور در این ناحیه تاکنون می باشد. در مطالعه منطقه پس از گردآوری اطلاعات و شواهد و رسم رزدیاگرام و استریوگرام ها برای ساختارهای مختلف منطقه مشخص شد که گسل ها، آرایه های ریدل (r) و p برای گسل انجیلو هستند. این گسل ها در دو بازه زمانی پالئوزوئیک- اواسط مزوزوئیک و کرتاسه – عهد حاضر با سازوکارهای متفاوتی عمل کرده اند. بررسی تنش های دیرین در دو بازه پالئوزوئیک- اواسط مزوزوئیک و کرتاسه – عهد حاضر در این شکستگی ها نشان از یک رویداد بازفعال شدگی در مرز دو فاصله زمانی یاد شده می باشد. نحوه آرایش گسل ها و همچنین محور چین ها در ناحیه به گونه ای است که نشان دهنده یک زون برشی چپ گرد در منطقه می باشد که سازوکار گسل انجیلو راتأیید می کند.