"بررسی تاثیر مقابله درمانگری بر بهزیستی مادران دانش آموزان استثنایی (جسمی حرکتی) دختر شهر تهران"، عنوان پژوهش حاضر می باشد. تعداد 21 نفر به عنوان گروه آزمایش و 20 نفر به عنوان گروه کنترل از بین مادران دانش آموز مجتمع سعادت آباد در آبان ماه 1387 در این پژوهش شرکت کردند. نمونه گیری به صورت داوطلبانه و در دسترس بود. پژوهش از نوع شبه تجربی بوده و پرسش نامه راهبردهای مقابله ای لازاروس (1988) و نشانگر بهزیستی شخصی بزرگسالان کامینز (2006) استفاده گردید. بعد از انجام پیش آزمون، هشت جلسه مقابله درمانگری برای مادران انجام شد و سپس پس آزمون گرفته شد. نتایج نشان داد که سطح بهزیستی مادران پس از مقابله درمانگری افزایش معنی دار نداشته است. به واسطه تمرکز مقابله درمانگری بر تغییر و اصلاح راهبردهای مقابله ای، مقابله درمانگری توانست به صورت معناداری نمره راهبرد گریز و اجتناب را کاهش و نمره راهبرد رویارویگری را افزایش دهد. در این پژوهش تاثیر مقابله درمانگری بر سایر راهبردهای مقابله ای معنی دار نبوده است. همچنین آزمون همبستگی نشان داد که در نمونه مورد مطالعه، بین راه های مقابله ای "جستجوی حمایت اجتماعی"، "خویشتنداری"، و "مسئولیت پذیری" با "بهزیستی شخصی" رابطه وجود دارد.