خوابگردی موضوعی روانپزشکی- حقوقی بوده که بررسی آن از دیدگاه حقوق و روانپزشکی اهمیت زیادی دارد زیرا در برخی از پرونده های کیفری خوابگردی و ارتکاب جرم در چنین حالتی به عنوان دفاع در برابر اتهامات انتسابی، مورد استناد قرار می گیرد. هدف از انجام این تحقیق بررسی دقیق و تبیین حدود مسئولیت کیفری شخص خوابگرد و تمیز آن از موارد مشابه و نیز حرکت در خواب و خوابگردی ناشی از هیپنوتیزم از منظر حقوقی، فقهی و قانونی نمی باشد و همچنین ابهام زدایی از برداشت های متفاوت برخی متون قانونی درخصوص مسئولیت شخص خواب و خوابگرد می باشد. تحقیق حاضر به روش تحلیلی- توضیفی مبتنی بر بررسی و تجزیه و تحلیل آراء و نظرات علمای حقوق و روانپزشکی و مباحثه حضوری و نظرسنجی از همکاران قضایی انجام گردیده و منتج به این نتیجه گردیده که با توجه به تاثیر حالت خواب بر مراکز عصبی و دماغی و زوال قدرت اراده و اختیار از شخص تبعاً هر فعل یا ترک فعل مجرمانه ای که متأثر از چنین حالتی صورت گیرد به واسطه فقدان تقصیر و رکن روانی موجب تبرئه مرتکب از مسئولیت کیفری می گردد بنابراین خوابگرد نسبت به جرایم ارتکابی حین خوابگردی مسئولیت کیفری ندارد مشروط برآن که جرم معلول خطای قبلی وی نبوده و غیر قابل اجتناب باشد بنابراین در تدوین و یا اصلاح قانون جدید می بایست صراحتاً از افرادی که در حال خوابگردی مرتکب جرم می شوند رفع مسئولیت گردد و مجازات سوء استفاده کنندگان از افراد خوابگرد و ممتنع از درمان مشروط به آگاه بودن از نتایج ناگوار آن مد نظر قرار گیرد.