گرچه عمر زبانشناسی نوین حدود یک قرن است ولی دستاوردها و تحولات این رشته باعث بوجود آمدن رشته های بینابینی متعددی همچون روانشناسی زبان شده است. در روانشناسی زبان به فرایندهای ذهنی مربوط به زبان پرداخته می شود. این رشته شامل بخش های گوناگونی می باشد که از آن جمله می توان به درک، تولید و فراگیری زبان اشاره کرد. پژوهش حاضر در حوزه روانشناسی زبان به درک گفتمان کودکان 7و8 ساله می پردازد. 36 دانش آموز دختر کلاس اول و 32 دانش آموز دختر کلاس دوم جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می دهند. در واقع هدف این پژوهش بررسی درک گفتمانی و حافظه کودکان 7و8 ساله در دو سطح جزئی و کلی است. در سطح جزئی بررسی کاربرد ابزارهای پیوستگی براساس طبقه بندی هلیدی و حسن (1976) انجام شد، که نشان می دهد بکارگیری ابزارهای پیوستگی در گفتمان کودکان یکسان صورت نمی گیرد. روانشناسان گفتمان معتقدند حافظه گفتمانی به سه صورت در ذهن ذخیره می شود: نمود سطحی، نمود گزاره ای، الگوی موقعیتی. در این پژوهش نخست هر یک از این نمودها بطور جداگانه مورد آزمون قرار گرفته است، سپس آزمون بررسی همزمان سه سطح اعمال شد. نتایج دقیق آماری فرضیه وجود سه سطح بالا را تایید می کند و در بررسی همزمان سه سطح، نمود سطحی را قوی تر از دو نمود دیگر نشان می دهد. در آخر نیز دستور زبان داستان بعنوان سطح کلی گفتمان مورد بررسی قرار گرفته است . آمار نشان می دهد یادآوری جملات داستان یکسان صورت نمی گیرد. آزمون ها نشان می دهند جمله 1 که حادثه آغازی یا موقعیت داستان است در حافظه کودکان به خوبی حفظ می شود، اما جمله 6 که نتیجه اول داستان است در درجه کمتری از توجه می باشد.