امروزه، استفاده از دوچرخه سواری به عنوان یک وسیله حمل و نقل عمومی، موضوعی است که در اغلب کشورهای پیشرفته دنیا مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از دوچرخه خصوصاً به عنوان وسیله حمل و نقل عمومی، نه تنها فوایدی برای استفاده کننده دارد، بلکه برای سایر اقشار جامعه نیز مفید است. نبود زیرساختهای مناسب و مطمئن در کشور، مهمترین عاملی است که موجب شده تا استقبال چندانی از این شیوه حمل و نقل صورت نگیرد. ارائه یک مدل که بتواند شبکه مناسب حمل و نقل دوچرخه سواری در شهرها را تعیین کرده و برای هر شهری قابل اجرا باشد، کمک شایانی در جهت بهبود برنامه ریزی دوچرخه سواری خواهد کرد. در این تحقیق مدلی ارائه می شود که براساس شاخصهای امکان سنجی دوچرخه سواری شامل شاخص های دیویس، شاخص سازگاری دوچرخه و سطح سرویس دوچرخه، قادر به طراحی و تعیین مسیرهای شبکه دوچرخه سواری است. الگوی ارائه شده برای تعیین مسیرهای شبکه حمل و نقل دوچرخه را می توان برای هر شهری که دارای اطلاعات مورد نیاز است اجرا کرده و نتیجه شبکه پیشنهادی پس از مشاهده، ارزیابی نمود. تابع هدف مدل، کاهش هزینه ناشی از هزینه های اجرایی، کاهش زمان سفر، افزایش میزان مناسب بودن مسیر و کاهش تعداد تقاطعات واقع در مسیر حمل و نقل دوچرخه می باشد. مدل ارائه شده در قالب یک نمونه واقعی برای شهر قم مورد ارزیابی قرار گرفته و شبکه حمل و نقل دوچرخه سواری برای قم طراحی گردیده است. در طراحی مسیرهای شبکه دوچرخه سواری و ارزیابی آن مشاهده شد که مسیرهای انتخابی توسط مدل ارائه شده به پارامترهای هندسی و مشخصات ترافیکی معابر وابسته بوده و متأثر از مقادیر آنهاست.