این رساله در یک مقدمه و هفت فصل به موضوع «جهانی سازی و اندیشه سیاسی متفکران عرب در میان سال های 1409 - 1427ه.ق/1989 - 2007م) می پردازد و در آن با استفاده از رویکردی توصیفی - تحلیلی، ضمن بررسی دیدگاه 37 تن از اندیشمندان عرب، به طرح این پرسش می پردازد که آنان چه توصیفی از این پدیده نموده اند ؛ چگونه آن را تحلیل کرده اند و چه راهبردهایی در قبالِ آن ارائه داده اند؟ در این رساله نشان داده می شود که هر چند متفکر عرب در مقام ارائه راهکار در قبال مشکلات جوامع عربی در عصر جهانی سازی، به گزینه های خوبی مانند تاسیس بازار مشترک عربی، اتخاذ سیاست های مشترک عربی در حوزه های اقتصاد، سیاست و فرهنگ و مانند آن اشاره می نماید؛ اما ناتوان و ناامید از تحقق آنهاست. آن ها ناتوان از تولید ادبیاتی بوده اند که پیش از آن که درصدد نفی و رد رویکردهای طرف مقابل خود باشد، به دنبال شناختِ دیگران و مهم تر از آن درک نحو? شناخت هر یک از دیگری برآید. متفکران و سیاستمداران به جهت ایجاد همکاری و تعاون با جهان عرب و اسلام و در راستای تصحیح رابطه خود با پدیده جهانی سازی، علاوه بر آن که نیازمند شناخت دقیق جهان عرب می باشند، باید به منابع شناخت دیگران (متفکران، موسسات و کشورها) از خود توجه نمایند. لذا مهم ترین پرسش راهبردی در دوران جهانی سازی آن است که ما از چه راه هایی دیگران را می شناسیم و دیگران از چه راه هایی ما را می شناسند و چگونه می توان کیفیت و کمیت آن را ارتقا بخشید؟