یکی ازجلوه های آن در آثار هنری ، مرگ و هراس ناشی از آن است؛ امری که به اعتقاد بسیاری از روانکاوان ، خود سوق دهنده آدمی به خلاقیت است. در تبت ، اندیشیدن به مرگ از این رو حائز اهمیت است که جسارت هنرمند تبتی در خیره شدن در چشمان هیولای مرگ و خلاقیتش برای صورت بندی این تجربه را به نمایش می گذارد. این پژوهش به این منظور انجام پذیرفته است که این صورت بندی ها که به شکل تمثال ها نمود می یابند چه تأثیری در زندگی و تداوم آن در زندگی پس از مرگ خواهند داشت. پژوهشگر با گذری از سیر مذهبی به منظور بررسی ارتباط مذهب و هنر به بیان مفهومیِ هنر در این سرزمین و تکنیک های نقاشی رایج در آنجا پرداخته و با بیان مقوله مرگ و ارائه تعریفی از تمثال سازی در این منطقه به نوعی جمع بندی دست یافته است. بررسی این آئین ها و اعتقادات می تواند جنبه ذهنی و ایدئولوژیک مرگ و زندگی را از منظر سهاکنان تبت برای مخاطب بازگو کند. نیز بررسی و تحلیل آن گامی موثر در جهت شناخت فرهنگ و تمدن این ناحیه از مشرق زمین است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که تمثال های خدایان در هنر .تبت و نمود آن در پرده هایی موسوم به تانکا به نوعی نمود عینی برای کمک به ایجاد تصویری ذهنی هستند