در این رساله ایده ی اُتوماتیسم(خودکاری)، را که در واقع یکی از ریشه های موثر در شکل گیری سبکهای هنری قرن 20 – دادائیسم، سوررئالیسم، اکسپرسیونیسم انتزاعی- محسوب می شود را مورد بررسی قرار داده ام. در واقع این تفکر در مباحثی که زیگموند فروید صراحتاً در مورد ناخودآگاه مطرح کرده است تجسم می یابد. از اهداف این رساله، تجزیه و تحلیل روانشناسی در حوزه ی هنرهای تجسمی است که شامل بررسی حالتهای روانی، عواطف پیچیده ی ذهنی و ویژگی درونی هنرمند است که به عبارتی ریشه در ناخودآگاهش دارد. همچنین سرچشمه های درونی و علل بروز اعمال و کنشهای خاصِ هنرمند و شناخت چگونگی راه های استفاده از ناخودآگاه به واسطه ی ایده ی اُتوماتیسم ، در خلق اثر هنری بررسی خواهد شد.