چکیده ندارد.

درهم تنیدگی کوانتومی یک پدیده غیر کلاسیکی است که از همبستگی کوانتومی بین زیر سیستم های جدا از هم ناشی می شود. هر تابعی که مقدار کمی درهم تنیدگی کوانتومی را تعیین می کند، سنجه درهم تنیدگی نامیده می شود. از مهمترین سنجه هایی که تا کنون برای تعیین محتوای کمی درهم تنیدگی کوانتومی سیستم های دو ذره ای پیشنهاد شده است، درهم تنیدگی شکل یابی است. تا کنون درهم تنیدگی تقسیم شده بین دو اتم دو ترازی بررسی شده است و معیارهای جداپذیری و درهم تنیدگی در مورد آنها به کار رفته است. در این پایاننامه ضمن معرفی سنجه های درهم تنیدگی به معرفی درهم تنیدگی شکل یابی خواهیم پرداخت و با استفاده از تلاقی که تابعی از درهم تنیدگی شکل یابی می باشد، به بررسی نامساوی مونوگمی برای سیستم های چند کیوبیتی پرداخته و نا مساوی مونوگمی را برای سیستم های چند کیوتریتی تعمیم خواهیم داد، که در نهایت نقض نامساوی را برای سیستم های کیوتریتی با استفاده درهم تنیدگی شکل یابی و نگاتیویتی مشاهده می کنیم. بنابراین سنجه ارزش درهم تنیدگی را به عنوان روشی مناسب برای تشکیل این نامساوی ارائه خواهیم کرد، که با استفاده از این سنجه صحت نامساوی مونوگمی را برای سیستم های چند کیوتریتی مشاهده خواهیم کرد. به دلیل حجیم بودن روابط محاسباتی برای مونوگمی درهم تنیدگی سیستم های چند کیوبیتی و چند کیوتریتی، تعمیم رابطه برای درجات بالاتر غیر ممکن می نماید. بنابراین به مطالعه عددی و کیفی درهم تنیدگی سیستم های اتمی چند ذره ای و چند ترازی تحت شرایط محیطی مختلف می پردازیم.