چکیده: امروزه در دیواره آب بند بسیاری از سدها، دیواره آب بند حول گودبرداری های بزرگ، اطراف سازه های زیرزمینی نظیر تونل ها و متروها، در مناطق ساحلی برای جلوگیری از پیشروی دریا و حتی در مناطق دفن زباله ها از بتن پلاستیک استفاده می شود. بتن پلاستیک، بتنی با نسبت آب به سیمان بسیار بالا (حدود 2 و بیشتر) و عیار سیمان کم است که در آن از بنتونیت استفاده می گردد. هدف اصلی از بکارگیری این نوع بتن مقابله با نفوذ آب در ساختگاه است. شکل پذیری بالای این نوع بتن باعث می شود تا دیواره های آب بند هنگام تغییراتی مثل نشست، زلزله و ...، همراه با زمین تغییر شکل دهند و درز و ترک کمتری در آنها بوجود آید. برای تعیین ضریب نفوذپذیری بتن، باید نمونه ها مدت زمان طولانی تحت فشار آب قرار گیرند و به دلیل مشکل بودن این آزمایش، معمولاً نفوذپذیری را با پارامترهایی چون تخلخل و جذب آب بتن تخمین می زنند که نتایج چندان دقیقی بدست نمی دهد. موضوع این تحقیق بررسی ارتباط ضریب نفوذپذیری و مقاومت ویژه الکتریکی بتن پلاستیک است. به این منظور بتن پلاستیک با 3 نسبت مختلف آب به سیمان، 3 عیار سیمان و 3 مقدار بنتونیت متفاوت ساخته و از آن نمونه برداری شد. آزمایش های تعیین ضریب نفوذپذیری، مقاومت ویژه الکتریکی، عمق نفوذ آب و مقاومت فشاری بر روی آزمونه ها در سن 120 روزه انجام گردید و تأثیر تغییرات نسبت آب به سیمان، عیار سیمان و مقدار بنتونیت بر روی این پارامترها بررسی شد. تغییرات ضریب نفوذپذیری و مقاومت ویژه الکتریکی نمونه های مختلف در شرایط متفاوت با یکدیگر مقایسه شد و رابطه ای برای تعیین ضریب نفوذپذیری با استفاده از مقاومت ویژه الکتریکی بدست آمد که ضریب همبستگی بالایی نیز دارد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که به دلیل سهولت و دقت تعیین مقاومت الکتریکی بتن می توان از این رابطه برای برآورد ضریب نفوذپذیری بتن پلاستیک با دقت خوبی استفاده نمود.