حمل و نقل ریلی مسافری در حال حاضر با چالش های متعددی از قبیل بالا بودن متوسط عمر و ظرفیت پایین ناوگان روبرو است. لذا نوسازی و افزایش ظرفیت ناوگان حمل و نقل ریلی شدیدا مورد توجه دولت و متولیان بخش حمل و نقل ریلی قرار گرفته است. تامین ناوگان ریلی در حال حاضر از طریق برگزاری مناقصات بین المللی انجام می گیرد. در تامین ناوگان ریلی مسافری باید مسائل فنی و اجتماعی بسیاری در نظر گرفته شود. در این مناقصات همزمان سازندگان داخلی و خارجی شرکت می کنند. در تامین ناوگان باید از یک طرف سعی شود با واگذاری کار به سازندگان داخلی موجبات رشد آنها و رشد صنعت ساخت تجهیزات ریلی در داخل کشور مهیا گردد، و از طرف دیگر ناوگانی خریداری شود که بهترین کیفیت و کمترین ریسک را داشته باشد. در بخش فنی کارشناسان زیادی به بررسی بخش های مختلف ناوگان می پردازند. نتایج کارهای کارشناسان به صورت یک عدد به اسم امتیاز فنی به مدیر ارائه می شود. این عدد و قیمت پیشنهادی سازندگان با یکدیگر ترکیب شده و بر اساس آن برنده مناقصه تعیین می شود. متاسفانه این شیوه حالت یک جعبه سیاه دارد. علاوه بر شفاف نبودن سیستم اولویت بندی برای پیمانکاران، این مساله باعث شده است مدیران نیز رغبت زیادی به استفاده از نتایج کار کارشناسان نداشته باشند و بر اساس نظر خود به برگزاری مذاکره و واگذاری کار بپردازند. در تحقیق جاری سیستم فعلی اولویت بندی مناقصات ساخت ناوگان ریلی بررسی شده و برخی از مشکلات این سیستم شناسایی شده است. سپس با استفاده از تکنیک دلفی معیارهای اولویت بندی گزینه های مختلف تامین ناوگان ریلی شناسایی شده است. در ادامه به وسیله فرآیند تحلیل سلسله مراتبی مدلی طراحی شده است که با استفاده از معیارهای شناسایی شده، گزینه های مختلف تامین ناوگان ریلی را اولویت بندی نماید. مدل جاری شفاف و واضح بوده و قادر است که دلایل رد یا قبول پیشنهادات مختلف را مشخص نماید. همچنین مشخص شد که اهمیت معیارهای سرعت و رفاه از دیدگاه مسافرین شهرهای مختلف با یکدیگر متفاوت است.