هدف این پژوهش، بررسی پاسخ و سازگاری اینترلوکین15 (il-15) نسبت به تمرینات مقاومتی در مردان جوان غیر ورزشکار بود. بدین منظور 20 مرد جوان انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر با میانگین سنی 1/29±22/5 سال، وزن 10/71±65/2 و قد 1/86±174 سانتی متر) و کنترل (8 نفر با میانگین سنی 1/30±22/4، وزن11/4±59/8 و قد1/86±171) تقسیم شدند. گروه تجربی یک برنامه¬ی تمرین با وزنه را که در آن اصل اضافه بار نیز رعایت می¬شد به مدت 8 هفته اجرا کرد. این برنامه¬ شامل 8 حرکت، هر حرکت 3 ست، هر ست 10- 8 تکرار با 70% یک تکرار بیشینه، یک دقیقه استراحت بین هر ست و دو دقیقه استراحت بین هر حرکت بود. در طول برنامه ، گروه کنترل در محل سالن وزنه حضور داشتند. اولین نمونه¬ی خون قبل از شروع تمرین از هر دو گروه و پس از 8 ساعت ناشتایی شبانه جمع آوری شد. به منظور ارزیابی پاسخ، دومین و سومین نمونه¬های خونی گروه تجربی، بلافاصله و یک ساعت پس از اتمام یک جلسه تمرین با وزنه (70% یک تکرار بیشینه) و همچنین با همین فاصله¬ی زمانی از گروه کنترل گرفته شد. آخرین نمونه¬ی خون نیز پس از 8 هفته تمرین بمنظور ارزیابی سازگاری از هر دو گروه جمع¬آوری شد. داده¬ها با استفاده از آزمون¬ کولموگراف- اسمیرنف، t همبسته و مستقل، anova با اندازه¬گیری مکرر و آزمون تعقیبی lsd تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که پاسخ حاد و تاخیری il-15نسبت به تمرینات مقاومتی در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی¬دار نداشت (p≥0/05). همچنین سازگاری این سایتوکین نسبت به تمرینات مقاومتی در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی¬دار نداشت (p≥ 0/05). پس از هشت هفته تمرین مقاومتی میانگین قدرت گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (p≤0/05) که این افزایش می¬تواند به علت سازگاری¬های بیوشیمیایی و سیستم عصبی بوده و ارتباطی با تغییرات سطوح پلاسمایی il-15 نداشته باشد.