خانواده به عنوان مصدر پیدایش نسل انسان مهمترین کانون شکل دهی به شخصیت انسان و واسطه دریافت مجموع داشته های نسلهای پیشین است.با توجه به این نکته، در کنار توجه به دریافتهای علوم تجربی، باید برای یافتن بهترین نوع ارتباط میان افراد آن، در دیدگاه خالق انسان به جستجو پرداخت. چه این که اوست که مخلوق خود را می شناسد و برای او بهترین برنامه ها را ارائه کرده است. این تحقیق مهمترین شاخه از ارتباطات درون خانواده را که غالبا میان والدین و فرزندان است، مدّ نظر قرار داده و برای یافتن دستورات خداوند، به سراغ بهترین منابع یعنی قرآن و سنت معصومین? رفته است. پژوهش حاضر با توجه آیات و مراجعه به روایات مربوط به آنها در تفصیل و تبیین بیانات موجز قرآن، سعی در کشف و ارائه آیین نامه ای دارد که با بیان حدود اختیارات و مسولیتهای هر یک از والدین و فرزندان در مقابل دیگری بعنوان نقشه راه بیان کننده ویژگیهای حرکت صحیح در مسیر تربیت در درون خانواده باشد. جهت بالا بردن دقّت در استخراج این دستورالعمل ها آیات و ورایاتی که پدر و مادر را مشترکاً تحت عنوان والدین دیده است و آیات و روایات اختصاصی پدر و مادر، هر کدام به صورت جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفته است. در بخش پایانی نیز بحثی راجع به پدر خوانده ها و مادر خوانده ها و فرزند خوانده ها (مانند بحث رضاع و آثار آن )، در قرآن آورده شده است که این مباحث، می توانند به عنوان شاهد و موید به کار گرفته شوند. این پژوهش در سه فصل آماده گردید: فصل اوّل: کلیّات شامل: تبیین موضوع و محدوده پژوهش، اهمیت، اهداف، بیان مسأله تحقیق، فرضیه ها، پیشینه(همراه با معرفی منابع متعدد مرتبط با موضوع)، تبیین مفاهیم کلیدی در پژوهش، روش پژوهش و تنگناها در مسیر پژوهش. فصل دوّم: گونه های مشترک تعامل والدین با فرزندان در قرآن وروایات. فصل سوّم: گونه های اختصاصی تعامل میان والدین و فرزندان در قرآن و روایات. حاصل این پژوهش علاوه بر اثبات وظیفه والدین و فرزندان در ارتباط با یکدیگر و ارائه الگوهای پیشنهادی در آیات و روایات برای ارتباط والدین و فرزندان، کشف پیوند های محکم و ظریف میان آیات و روایات است.