امروزه رسانه های محلی در نظام ارتباطی کشورها از جایگاه ویژه ای برخوردارند و کشور ما نیز از این امر مستثنی نیست. با توجه به اینکه کشور ما ایران، دارای تنوع فرهنگی و قومی قابل توجهی است، بی شک رسانه های محلی با پرداختن به مظاهر فرهنگهای محلی و بومی، عامل مهمی در تقویت، حفظ و انتقال این فرهنگهای محلی به نسلهای آینده به شمار می روند. بنابر این شبکه های استانی صدا هم که از رسانه های محلی به شمار می روند یکی از وظایف مهمشان پرداختن به فرهنگ بومی و محلی است. با این رویکرد پایان نامه حاضر به دنبال بررسی میزان پرداختن به فرهنگ محلی و در کنار آن رابطه ویژگیهای فردی برنامه سازان با میزان پرداختن به فرهنگهای محلی در شبکه های استانی صدای جمهوری اسلامی ایران براساس بررسی برنامه عصرگاهی به عنوان یکی از پر مخاطب ترین برنامه ها در این شبکه ها می باشد . در این پژوهش با استفاده از نظریه کارکردگرایی و مستندات موجود کارکرد رسانه های محلی را برشمردیم، سپس به مقوله فرهنگ و تاثیر جهانی شدن بر آن پرداخته ایم و نظرات تعدادی از نظریه پردازان را در این خصوص بیان کرده ایم. به دنبال آن بحث تنوع فرهنگی و تکثرگرایی و همچنین اعلامیه جهانی یونسکو را درخصوص تنوع فرهنگی مطرح کرده و در پایان به تعریف رادیو محلی و ویژگیهای آن پرداخته ایم. روش اصلی تحقیق، تحلیل محتواست. در این پژوهش 96 برنامه عصرگاهی یک و نیم ساعته که در طول مدت یک هفته از 16 شبکه استانی صدای جمهوری اسلامی ایران پخش شده مورد تحلیل قرار گرفته است. تحلیل محتوای این برنامه ها به ما نشان داد که در برنامه های عصرگاهی شبکه های استانی صدا به مظاهر فرهنگ محلی به شکل مطلوب و قابل انتظار پرداخته نمی شود و این شبکه ها به طور کلی در زمینه حفظ و تقویت فرهنگ محلی که یکی از مهمترین کارکردهای رسانه محلی محسوب میشود، عملکرد ضعیفی داشته اند و به تنوع و بقای فرهنگهای محلی توجه چندانی نداشته اند.

هدف: در این مطالعه به بررسی اثر تزریق بوپیواکائین 25/0 درصد در مقایسه با عدم تزریق آن در پایان عمل در زخم جراحی آپاندکتومی بر روی درد بعد از عمل جراحی پرداختیم. روش مطالعه: این مطالعه مداخله ای به صورت یک کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی در میان 60 نفر از بیماران تحت آپاندکتومی انجام گردید که به صورت تصادفی ساده در یک گروه بوپیواکائین 25/0 درصد به میزان 25/0 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در پایان عمل آپاندکتومی در زخم جراحی تزریق شد و در گروه دیگر تزریقی انجام نشد. در ادامه میزان و نوع مصرف مسکن و تعداد آن در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: در این مطالعه مشاهده گردید که در 26 نفر (7/86 درصد) در گروه مداخله و 27 نفر (90 درصد) در گروه شاهد، نیاز به استفاده از مسکن بود که اختلاف آماری معناداری را نشان نمی داد (p=1.000). در گروه کنترل بیشتر از روش تزریقی (6/29 درصد) و در گروه مداخله بیشتر از شیاف (8/30 درصد) استفاده شده بود که اختلاف آماری معناداری را نشان می داد (p=0.020). میانگین تعداد مسکن مصرفی در گروه مورد 15/4 و در گروه شاهد 63/3 عدد بود که اختلاف آماری معناداری را نشان نمی داد (p=0.477). نتیجه گیری: درهردوگروه از بی حس کنندها استفاده شده است اما در گروهی که تزریق بوپیواکایین داشته مسکن ها بیشتر به صورت شیاف بوده است به دلیل شکایت کمتر بیمار از درد و در گروه دیگر به دلیل شکایت بیشتر بیماران از درد به صورت تزریقی بوده است. کلیدواژه ها: بوپیواکائین، آپاندکتومی، درد بعد از عمل جراحی