برای رسیدن به تراکم مناسب و جابجایی آسان بتن بویژه در سازه های با آرماتوربندی حجیم منجر به رشد و توسعه بتن خودمتراکم شده است. از آنجاییکه بتن خود متراکم مانند بتن معمولی ترد و شکننده می باشد، لذا برای رفع این مشکل می توان از الیاف های مختلفی در این نوع بتن استفاده نمود. تا با ایجاد شرایط یکنواختی، خاصیت شکل پذیری بتن و خصوصیات مکانیکی آن را تا حدی بهبود بخشد. استفاده از پوزولان ها نیز در ترکیب با ماده ی دیگر در بتن سبب تغییر در مشخصات بتن خواهند شد. در واقع بتن حاوی میکروسیلیس در مقایسه با بتن معمولی تحت تاثیر واکنش های شیمیایی با ذرات سیمان و بلورهای هیدروکسید کلسیم موجود در سیمان ، عملکرد ماده مرکب بتنی را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد.در این پایان نامه استفاده از میکروسیلیس به عنوان جایگزین درصدی از سیمان و در ترکیب با الیاف شیشه جهت افزایش مقاومت های کششی و فشاری و هم چنین تغییرات مدول الاستیسیته در بتن خود متراکم بررسی می شود. با توجه به اینکه یکی از موارد کاربرد این نوع بتن در پایه پل ها و سازه های مرتبط با محیط سولفاته می باشد، لذا آزمایشات صورت گرفته با بتن خودمتراکم ساخته شده در سنین 7، 28،90 و 180 روز، در دو محیط آب معمولی و سولفاته، مورد بررسی قرارخواهند گرفت. نتایج بیانگر این می باشد که با افزایش سن نمونه ها چه در حالت قرار گیری بتن در محیط آب معمولی و چه در محیط آب سولفاته،مقاومت فشاری نمونه ها افزایش خواهد یافت که مقاومت بتن در محیط سولفاته کمتربوده است. همچنین با افزایش نسبت الیاف به سیمان تا میزان 1% حجمی، مقاومت های فشاری، خمشی وکششی افزایش می یابد و کاهش مقاومت در محیط سولفاته در سنین پائین ناچیز و برای7روزه5 درصد و 28 روزه 7 درصد می باشد.