این تحقیق به بررسی رابطه ابعاد شخصیت با همدلی و احساس شادمانی پرداخته است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی سال تحصیلی 88-87 دانشگاه سمنان بودند که از میان آنها 285 نفر (147 دختر و 138 پسر) به شیوه نمونه گیری خوشه ای تصادفی بعنوان نمونه انتخاب شدند و به ترتیب به پرسشنامه های شادمانی ذهنی (لیبومیرسکی و لپر، 1999)، پرسشنامه شخصیتی 5 عاملی نئو و پرسشنامه همدلی (فهرست واکنش های بین فردی (iri) دیویس، 1983) پاسخ دادند. نتایج کمی توسط آزمون ضریب همبستگی پیرسون، t مستقل و رگرسیون چند گانه مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج پژوهش عبارتند از: بین بعد روان نژندگرایی با خرده مقیاس های همدلی خیال و درماندگی شخصی همبستگی مثبت و معنادار و با خرده مقیاس همدلی دیدگاه گیری همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. بین بعد برون گرایی با خرده مقیاس های همدلی، دیدگاه گیری و توجه همدلانه همبستگی مثبت و معنادار و با درماندگی شخصی همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. بین بعد انعطاف پذیری با دیدگاه گیری و توجه همدلانه همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد. بین بعد وجدان گرایی با دیدگاه گیری و توجه همدلانه همبستگی مثبت و معنادار و با درماندگی شخصی همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. بین بعد دلپذیر بودن با دیدگاه گیری و توجه همدلانه همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد. بین بعد روان نژندگرایی با شادمانی همبستگی منفی و معنادار و بین ابعاد برون گرایی، انعطاف پذیری، وجدان گرایی و دلپذیر بودن با شادمانی همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد. بین دیدگاه گیری با شادمانی همبستگی مثبت و معنادار و بین درماندگی شخصی با شادمانی همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. بین دو جنس مذکر و مونث در بعد روان نژندگرایی و خرده مقیاس های خیال، توجه همدلانه و درماندگی شخصی از همدلی تفاوت معنادار وجود دارد. بین شادمانی دو جنس تفاوت معناداری وجود ندارد. 12% خرده مقیاس خیال توسط ابعاد روان نژندگرایی، برون گرایی و انعطاف پذیری تبیین می شود. 20% خرده مقیاس توجه همدلانه توسط ابعاد روان نژندگرایی، انعطاف پذیری، دلپذیر بودن و وجدان گرایی تبیین می شود.33% خرده مقیاس درماندگی شخصی توسط ابعاد روان نژندگرایی، برون گرایی و دلپذیر بودن تبیین می شود. 15% خرده مقیاس دیدگاه گیری توسط ابعاد انعطاف پذیری و وجدان گرایی تبیین می شود. 36% شادمانی توسط ابعاد روان نژندگرایی و برون گرایی تبیین می شود.