سلول درمانی روشی منحصر بفرد در درمان بیماریهای ناشی از نقص عضو یا تخریب بافتها در اثر عوامل مختلف می باشد، که افقی امید بخش پیش رو دارد چون منشا تمام بافتهای زنده خود همین سلولها هستند. یکی از رویکردهای نوین برای کاربرد موفق جزایر لانگرهانس سالم در بدن بیماردیابتی، با توجه به واکنش سامانه دفاعی بدن در برابر این سلولهای خارجی، اصلاح سطح آنها توسط فرآیند پگیلاسیون می باشد. در این فرآیند یک پوشش پلیمری از متوکسی پلی اتیلن گلایکول فعال شده از طریق یک پیوند کوولانسی به سطح جزایر لانگرهانس متصل شده و از آنها در برابر سامانه دفاعی میزبان محافظت می کند. در این پژوهش متوکسی پلی اتیلن گلایکول با وزن مولکولی 5 کیلو دالتون با دو نوع فعال کننده سوکسینیمیدیل کربنات و سوکسینیمیدیل پروپیونیک اسید فعال شد و از طریق واکنش پیوندی در دو غلظت پلیمری mg/ml 22و 7، برای پوشاندن سطح جزایر به کار رفت. سپس تاثیر این دو نوع پلیمر فعال شده بر پوشش دهی سطح جزایر لانگرهانس با استفاده از آزمونهای مختلف بررسی شد. آزمون زنده ماندن جزایر نشان داد که جزایر با پوشش پلیمری کاملا زنده مانده اند. آزمون سنجش عملکرد جزایر با توجه به مقدار انسولین ترشح شده(آزمون انسولین) در محلول انکوباسیون با غلظت مشخص گلوکز در مقایسه با میزان انسولین ترشح شده توسط جزایر فاقد پوشش پلیمری، نشان داد که پلیمرهای فعال شده به کار رفته مانعی در برابر ترشح به موقع انسولین ایجاد نمی کنند. تاثیر پوشش پلیمری فراهم شده در محافظت در برابر سامانه ایمنی ، با توجه به میزان il-2 ترشح شده توسط لیمفوسیتها در مجاورت جزایر لانگرهانس با پوشش پلیمری و فاقد پوشش پلیمری (آزمون ایمنی) نشان داد که ترشح il-2 توسط لیمفوسیتها در مجاورت جزایر با پوشش پلیمری 50-55% کاهش یافته است. تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان داد که پوشش دهی جزایر لانگرهانس با پلیمرهای فعال شده تاثیر نامطلوبی بر شکل ظاهری و مورفولوژی آنها نگذاشته است. با توجه به نتایج آزمایشهای بالا نتیجه گیری شد که متوکسی پلی اتیلن گلایکول فعال شده با سوکسینیمیدیل پروپیونیک اسید ، در غلظت پلیمری mg/ml22 ، پوشش پلیمری مناسبتری برای محافظت جزایر لانگرهانس در برابر سامانه ایمنی فراهم می کند.